Seth MacFarlane (bron: flickr.com CC2.0 non-commercial, Author: “Dex”)
Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik over mijn vreugde over de nieuwe Star Trek-serie Discovery. Min of meer tegelijkertijd werd ook de serie The Orville gelanceerd. Met Seth McFarlane (o.a. van de absurde tekenfilmseries Family Guy en American Dad) als bedenker en producer, beloofde dat een hilarische sciencefiction-parodie te worden.
Zo zout wordt het niet echt gegeten. Seth is groot fan van Star Trek (ST) en pakt het serieus aan. Al is de openingsscène van het eerste seizoen wel een – euh – binnenkomer en valt er echt wat te lachen. De setting is vrij identiek aan die van de ST-franchise, ook het uiterlijk van de aliens en samenstelling van de crew is duidelijk afgekeken. De verhaallijnen zijn af en toe echt spannend en de karakters hebben diepgang. Het levert een verfrissend subtiele parodie op. Hollywood is er verguld mee, getuige de hier en daar opduikende celebs (Ted Danson, Victor Garber) voor piepkleine rolletjes in de serie en een prijs voor Beste Sciencefiction serie.
Bron: pixabay.com
Overigens is The Orville de naam van het ruimteschip, ongetwijfeld vernoemd naar Orville Wright van de gebroeders Wright, de Amerikaanse luchtvaartpioniers. Waaruit maar weer blijkt dat over alle aspecten van deze serie best goed is nagedacht.
Vandaag ben ik alweer toe aan aflevering 11 van seizoen 2. En oh, de heerlijkheid, Tim Russ (Tuvok in ST-Voyager) is gastacteur. Het is ook weer een minimale rol, net iets meer dan een cameo, maar ik zit meteen op het puntje van mijn stoel. Ook al zo leuk; de crew opent een tijdcapsule uit 2015. Een feest van herkenning, ik hou er van.
Binnen 5 minuten app ik mijn ex – eveneens Trekkie – over mijn enthousiasme. Hij is eigenlijk de enige met wie ik deze passie deel. Mijn huidige vriend vindt sciencefiction (en fantasy) maar niks en ik ben in mijn leven niet zo heel veel mensen tegengekomen die er anders over dachten. Wat een gemis voor die mensen. Het is zo inspirerend, en het vergt een hoge mate van intelligentie en creativiteit om te bedenken. De complexiteit van bijvoorbeeld het ST-universum (maar ook die van Game of Thrones van George R.R. Martin, of de Schijfwereld van Terry Pratchett), is immens en tot in detail uitgewerkt. Ik kan daar alleen maar heel veel bewondering voor hebben. Het biedt ook een kapstok voor allerhande wat-als-scenario’s en – zeker vroeger – het aankaarten van maatschappelijke misstanden en menselijke dillema’s. Zoals: “De kus tussen kapitein Kirk en Uhura in de aflevering Plato’s Stepchildren (1968) was de eerste interraciale kus op de Amerikaanse televisie”.
Aan het eind van deze aflevering zit ik te sniffen, zij het met een grote glimlach om mijn mond. De aanleiding moet je zelf maar gaan bekijken, nobody likes spoilers.
Hieronder de officiële trailer voor seizoen 1. Get it on!
