Bron: pixabay.com
In Amsterdam kun je bij wijze van ‘kunstproject’ stukjes van jezelf eten. Het AD berichtte erover.
De kunstinstelling Mediamatic wil weer eens grenzen verleggen en serveert, in een restaurant met eigen, gespecialiseerde chefkok, bijvoorbeeld gerechten met bloed, dat je eerst bij jezelf hebt afgenomen. Of kostelijkheden met geraspt eelt. Maar ook uiensoep ‘gerookt op mensenhaar’ (arme kale mannen; die moeten haar lenen van anderen, of een pruik meenemen). En later mag je met een suikergoedje je armen (of benen?) harsen; dit keer zijn de mannen dan weer in het voordeel. Van dat balletje kneed je dan een lepeltje waarmee je het dessert naar binnen mag werken.
De shock was groot, met name ook onder de HVD-redactieleden.
“Ieuw, dat dóé je toch niet?”
“Ik wilde dit niet lezen. Echt, wat een gruwel!”
Ik deed daarentegen maar even de test op de AD-artikelpagina: “Zou jij een stukje mens eten?” Maar liefst 93 procent gilde meteen “Echt niet!”. Ik hoorde bij die 7% die op “Ik zou het wel willen proberen” klikte.
Want het enige wat ik dacht was: “Ach, waarom niet?” Ik sta – zeker qua eten – best wel open voor nieuwe dingen. Ik zou allerhande insecten ook zonder meer eten. Waarom dan niet eens wat ‘uit eigen productie’? Zolang ik er niet ziek van word (en dat word je niet, zeker niet als je alleen ‘eigen vlees’ eet), zie ik niet in waarom ik het niet uit zou proberen.
Maar ik ben sowieso gefascineerd door ‘kunst’ met alternatieve materialen. Zo maakte ik in het kader van mijn Klunst-project (Klunst.nl) al een klunstwerkje met de naam “De Groeten van Hannibal”, met onder andere nagels, huid, schaamhaar en bloed; alles uit eigen huis. De kinderen gruwelden. Ik vond het geweldig om te maken.
bron: klunst.nl
Enfin. Laten we over onze afschuw heen stappen; misschien smaken we allemaal best lekker! En en passant los je het wereldvoedselprobleem ook nog op; waarom niet die delen eten die toch weer aangroeien? Per slot van rekening eet je ook je eigen snot (sommigen eten het gepulkte zelfs van hun vinger), kauw je op je nagels en zuig je op je vinger als je je snijdt. En als ik weer eens een nieuw mes in de keukenla heb, voeg ik sowieso dagelijks bloed toe aan het eten. En haren. Die ook.
Nog niet gemotiveerd genoeg? Kijk dan eerst even de cultfilm “Soylent Green” (1973). Ik pak nog even een crackertje.
