“Dat wordt natuurlijk een onvoldoende voor Frans!” zucht mijn dochter.
We zitten in de auto, op weg naar school.
“Welnee, je kent ’t best wel,” beur ik haar op. “Neem een slok koffie!’
De warmhoudbeker met een heerlijke macchiato, die ik thuis voor haar heb gemaakt, staat geduldig in de dashboardhouder op haar te wachten.
“Koffie helpt tegen alles,” beweer ik, “maar alleen als iemand anders het voor jou heeft gezet.”
“Weet je nog, dat we altijd samen naar Gillmore girls keken? Alle problemen werden daar opgelost met een kop koffie van Luke.”
“Eigenlijk zouden ze in dit dorp ook een dergelijke lunchroom moeten hebben,” fantaseer ik, “mét zo’n leuke vent in de bediening, die fijn koffie voor je gaat zetten wanneer je er even doorheen zit. Oh, én een knappe zoon in de bediening, voor jou, natuurlijk,” voeg ik er snel aan toe.
“Best een goed idee, mam! Wat wil je eigenlijk voor Moederdag hebben?” verandert ze van onderwerp.
“Oh, niks bijzonders, joh. Maak maar een knutsel, dat vind ik altijd superleuk. Of je koopt een koffiebeker, net zoals vorig jaar.”
“Ik maak zelf wel iets, dat is toch persoonlijker.”
“Ja, vind ik ook. Leuk!”
Ik denk aan de zelfverzonnen frutsels die de juf van de basisschool zonder enige inspiratie uit een boekje haalde. Of aan alle asbakken, die ik zelf als kind kleide voor mijn vader, die na 3 asbakken uit pure empathie maar een paar maanden stevig ging roken.
“We zijn er, trouwens. Maak je nu maar geen zorgen, je staat een 8 gemiddeld!”
“Is het erg als ik een 2 haal?”
“Welnee, dan drinken we gewoon 2 koppen koffie, of 3 koppen wanneer je een 3 haalt.”
“Oké, deal!” lacht ze alweer ontspannen.
Ik ga naar huis, en kijk naar de enorme stapel afwas, die er nog staat, omdat ik gisterenavond tot half twaalf Franse woordjes met haar heb doorgenomen en haar eindeloos heb overhoord. Ik vis de koffiekop er tussenuit, die ik vorig jaar voor Moederdag heb gekregen. Die ik iedere dag zelf met koffie moet vullen. Ik zucht maar eens. Wanneer je moeder bent, is het hard werken voor weinig koffie.
Mijn enige vrije dag vul ik verder in met het wassen van stapels wasgoed in maatje small, het opruimen van twee puberende slaapkamers en het verzamelen van alle schoolboeken die door het hele huis slingeren. Alle andere klusjes schuif ik door naar een latere dag; dochter belt om te vragen of ik haar eerder op wil halen, omdat ze al uit is.
“Hoe ging het?” vraag ik op de terugweg.
“Best wel goed, hoor.”
“Oh ja, ik heb tijdens een tussenuur nog iets voor je gemaakt. Alvast voor moederdag.”
Ze rolt een tekenvel uit.
Ik lees:
“Succesful mothers are not the ones, that never struggled.
They are the ones that never give up,
despite the struggles.”
Ik schiet even vol.
“Mooi schat, “ zeg ik ontroerd. “Veel mooier dan een lege koffiekop.”
bron: eigen foto (YA)
