Ik zag noodgedwongen de voetbalwedstrijd tussen Ajax en een of andere Engelse ploeg. Ajax had in een vorige wedstrijd al een doelpunt gemaakt en tijdens de pauze stonden ze met 2 punten voor. Kat in het bakkie, zou je denken.
Maar zoals altijd werden de Nederlandse voetballertjes ‘cocky’. Ze leunden achterover, want eigenlijk hadden ze de finale al gewonnen. In hun hoofd. Diep in de blessuretijd scoorde de tegenpartij de winnende goal en Ajax kon met lege handen terug de bus in.
Vette pech, voor de Godenzoontjes.
Deze hoogmoed kom ik vaker tegen bij Nederlanders. Denk maar eens aan Ferri Somogyi. Wie? Precies. Da’s die ene van GTST die een poging deed om het in Amerika te gaan maken. Want als je eenmaal een bekende soapacteur bent, met verder nul credits, snap ik dat je jezelf goed genoeg vindt om naast Al Pacino te staan. Sterker nog, je speelt Al van het doek! Snap ik heel goed.
bron: pixabay.com
Tegenwoordig speelt hij al weer jaren dezelfde rol in GTST, met dezelfde pijnlijke, mislukte grimas op zijn smoelwerk. Of ‘neem’ Verona van de Leur. Velen gingen u voor, gezien haar carrièreswitch.
Deze dame was een meer dan groots turntalent. Kwam vooral in het nieuws vanwege de mot met haar ouders en haar chantagepraktijken, waardoor ze in de petoet belandde.
En toen het de media geen aandacht meer aan haar schonken, ging ze de porno in. Waar haar turnverleden natuurlijk prima van pas ‘komt’. Qua standjes, en zo. In de media probeert ze zo vaak mogelijk te gillen dat ze gelukkig is, maar niemand die haar geschreeuw wil filmen, laat staan wil uitzenden.
Emile Ratelband stormde al ‘Tsjakka’ roepend over ieders beeldbuis. Had miljoenen verdiend met friet bakken en vond zichzelf bekwaam genoeg om een goeroe te worden. En, toen hij volledig uitgekotst werd, begon hij rechtszaak tegen de staat. Want hij wás dan wel stokoud, maar hij vóélde zich hartstikke jong en daarom moest zijn leeftijd in zijn paspoort aangepast worden. Onzin natuurlijk. Nu praat hij Groningers een schuldgevoel aan dat de grondvesten daar doet trillen. Tenminste, als er toeschouwers in de zalen zouden zitten. Maar niemand die naar Emile komt luisteren.
Nederlanders die denken het gemaakt te hebben, tuimelen stuk voor stuk uiteindelijk weer keihard omlaag. Dat wil ik er maar mee zeggen. Want ze krijgen het gevoel dat het succes bereikt is en er dan voor het behoud ervan niets meer gedaan hoeft te worden. Maar succes bereiken is één ding. Succes behouden is nog véél moeilijker.
Zelf heb ik decennia in de roes van het succes geleefd. Ik heb intens gebruik gemaakt van de hoorn des overvloeds, die gepaard ging met mijn successen. En nu? Nu leef ik in de schaduw van de vrouw die ik ooit was. En ik geniet er meer van dan wie dan ook.
Die Godenzonen komen er ook wel overheen.
bron: pixabay.com
