Bron: Pixabay.com
Joehoe, ben ik weer! Ik vind de uitreiking van mijn beeldje en daarmee de officiële beëindiging van het intensieve deel van de begeleiding vanuit de NOK een mooie gelegenheid om jullie te laten weten hoe het met me gaat.
Eerst wat plaatjes van dit heuglijke moment.
Het beeldje geeft precies weer hoe ik me voel na het verliezen van in totaal 42 kilo; bevrijd. De dame (of heer, het is nogal een borstloos ding) wordt opnieuw geboren uit een te zwaar lichaam. Of het trekt een dikke jas uit.
Wat je er ook in ziet, voor mij klopt het. Aan het begin van het traject hoorden we al dat we een jaar na de operatie dit beeldje zouden krijgen. Een jaar voelde destijds ongekend ver weg. We hadden elkaar net leren kennen. Iedereen worstelde met angst, verdriet en vragen. Hoe zouden we er over een jaar bij zitten? Ligt de wereld dan aan onze voeten? Gaan we licht, blij en gelukkig door het leven?
Mijn pad ging niet over rozen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me momenteel wel echt heel goed voel. Ik moet nog steeds erg wennen aan mijn nieuwe ik, maar geniet er steeds meer van. Mijn kledingkast en schoenenkast puilen inmiddels uit. Ik ga volledig failliet aan mezelf, haha. Het kan me niet schelen. Ik ben eindelijk stabiel (qua gewicht dan, voor de rest blijf ik nog wel even een beetje wankelen *grijns*), dus ik kan shoptechnisch nu ook flink tekeer gaan. Alles waar ik van droomde, is uiteindelijk toch uitgekomen. Ik kan alles dragen wat ik wil , vooralsnog veel weer gewoon eten (met mate!), makkelijker sporten en bewegen, ik slaap beter en ik heb meer energie. Ik schaam me niet meer voor mezelf en dat is een ongelofelijke ervaring.
Mijn groep is in totaal zo’n 450 kilo kwijt. Dat is niet te bevatten. Op de dag van de inschrijving zag ik een voor-en-na foto van een groep uit 2016. Ik vergaapte me eraan. Zouden wij ook… ooit? Nu sta ik zelf op zo’n foto en omdat hij zo leuk is, deel ik hem graag.
[In verband met de privacy van de anderen heb ik hen onherkenbaar gemaakt. En twee dames staan niet op de tweede foto. Voor de rest staat iedereen op dezelfde plek. Overigens gingen we op de onderste foto sporten en had ik geen zin om me helemaal in sportkledij te hijsen, vandaar het *ahum* bijzondere ensemble.]
Vanaf nu word ik nog maar jaarlijks door de NOK gecontroleerd. Als ik teveel aankom, dan word ik door hen weer ‘back on track’ gezet. Ik hoop dat dat niet nodig is. Veel mensen komen een paar jaar na de operatie toch wel weer een kilootje of tig aan. Ik weet dat ik ook tot die mensen kan behoren. Ik maak niet altijd de juiste keuzes qua voeding en sporten is nog steeds een ‘moetje’. Maar zo dik als ik was, word ik nooit meer, dat weet ik zeker. En omdat ik 105% van mijn overgewicht kwijt ben, kan ik ook wel wat kilootjes aankomen zonder in de problemen te komen. Als ik mijn oude ik van dichtbij bekijk kan ik me nauwelijks voorstellen dat ik ooit zo ben geweest, dus blijkbaar heb ik mijn dunnere zelf inmiddels geaccepteerd. Mijn lichaam verandert ook nog dagelijks. Ik ben collageen gaan slikken en dat heeft een positieve uitwerking op mijn huid. Ook heb ik druppeltjes die mijn haar en nagels een boost geven. Mijn haart groeit weer, maar het nieuwe haar pluist en krult en ziet er vreemd uit. Alles wordt beter. Ik moet het de tijd geven.
Los van mijn uiterlijk is de grootste transformatie niet te zien. Geen verdriet meer hebben over een lichaam dat niet bij me past is een ongekende bevrijding. Dat kan ik nooit met woorden uitleggen en ga ik dus ook niet proberen. Het gaat me erg goed en ik kan nu eindelijk, na alle ups & downs, volmondig roepen dat dit het beste is wat ik mezelf had kunnen geven.
Ik ben gelukkig.
Aline zegt
Waah! Ik drukte op die min maar ik bedoelde een plus!! Way to go Marga!!
Pascal zegt
Wow, goed bezig Marga!