23 mei – Wat nu, EU?

20 mei 2019 door Lou Bartels

Over een paar dagen (23 t/m 26 mei) zijn de verkiezingen voor het Europees parlement. En ik moet bekennen dat ik geen idee heb, waarop ik moet stemmen. Het is nog maar de vraag óf ik überhaupt ga stemmen, want alle partijen en afgevaardigden die mij ‘ter beschikking staan’, staan me meer dan tegen. Ik wil eigenlijk op een equivalent van de Piratenpartij stemmen, maar die hebben ze hier in Oostenrijk (nog) niet.

Doel voorbij geschoten?

De EU is al lang niet meer dat, waarvoor zij eigenlijk bedoeld was: een economische unie die tot doel had een gemeenschappelijke markt te creëren, met vrij verkeer van personen en goederen en uiteindelijk ook een gemeenschappelijke munteenheid. Die doelen zijn inmiddels al jaren geleden gerealiseerd en hebben, hoe je het wendt of keert, enorme voordelen voor de burgers en organisaties binnen de EU. Nog steeds. Maar.
[En nu volgt slechts mijn eigen visie en theorie: ik ben de laatste die heel makkelijk ‘het ís gewoon zo’ zal roepen…]

De EU kon in feite als voltooid beschouwd worden en ‘functioneerde’ prima. Op supranationaal niveau, welteverstaan. De ietwat overbodig geworden Europarlementariërs gingen daarom – in het kader van ‘ALWAYS change a running system, otherwise you’re out of a very lucrative job’ – maar naarstig op zoek naar mogelijkheden om de EU-invloeden op nationale niveaus te vergroten. Dat heeft overduidelijk geresulteerd in steeds verdergaande regulering van aangelegenheden die directe invloed op burgers hebben en die – in mijn ogen – vrijwel uitsluitend onder de bevoegdheid van nationale overheden zouden moeten blijven vallen.

Het regent ‘richtlijnen’

Zo hebben we nu een oerwoud aan Europese ‘directives’; richtlijnen die in feite enkel sturend zouden moeten/mogen zijn, maar allang een meer dan verplichtend karakter hebben voor de nationale overheden. Simpele supranationale wetten dus. Opgelegd door een (even heel stereotyperend gesteld) meute uitgerangeerde, machtsbeluste en in hun opvattingen én kennis totaal verouderde politici, die eigenlijk van het nieuwe economische toeten noch rationeel blazen ook maar enig verstand hebben. Enkele uitzonderingen daargelaten.

En dus zitten ‘wij burgers’ (excuses voor het proletarische karakter van deze betiteling) nu opgescheept met Big Brother-achtige regels en wetten, zoals de nieuwe auteursrechtenwet, inclusief link tax en uploadfilters. Een wet die, naar mijn mening, door de hard- en onhandige formulering economisch zwaar belemmerend werkt in plaats van dat te doen wat de wet beoogt: het compenseren van de kleine creatieven. Of de GDPR (AVG) die bedrijven aan oerwouden van privacyregels moet laten voldoen. Wetten die van het bovenste af geformuleerd en opgelegd worden en waar je als nationale overheid niet met goed fatsoen onderuit kunt; als je niet meedoet, ben je af.

Wat jij koopt, doet en moet

En  dan heb je ook nog eens  de PSD2, de Europese wet die theoretisch bedoeld is voor ‘meer concurrentie onder banken’, maar die in feite jouw en mijn bankzaken en betalingsgedrag voor jan en alleman inzichtelijk én te misbruiken maken. Je moet dan wel toestemming geven voor het inzien (en gebruiken) van jouw betalingsgegevens, maar a) moet je dat élke keer opnieuw doen, en b) geef je meteen toestemming voor 3 maanden inzicht. Daarnaast ben jij nu nog wel degene die toestemming geeft, maar straks ben jij de lul als je géén toestemming geeft, want dan ben je meteen verdacht voor menig kredietinstituut en verzekeringsmaatschappij. Zo maar een scenario…

En niet te vergeten: het klimaatakkoord van Parijs, waarvan de doelstellingen bij het opmaken van het akkoord al volledig onhaalbaar waren, maar dat tóch ondertekend werd. Want als je als nationale overheid op grond van irrealiteit en totale onuitvoerbaarheid níét wenst te tekenen, stel je je als land op één lijn met ‘klimaatverkrachters’ als China en de USA. En dát kan natuurlijk niet. Dus worden er nationaal maar allerhande noodmaatregelen uitgespuugd om ergens ooit toch nog aan die CO2-uitstoothalvering te kunnen tippen. En moeten we met z’n allen aan de warmtepomp, met alle particuliere investeringen van dien. Een maatregel die niet alleen totaal absurd is, maar die ook nog eens in het niet valt bij de gruwelijk smerige en belastende uitstoot die de met afvalstookolie beladen vrachtschepen die ons ‘afvalputje’ (de haven van Rotterdam)  verlaten, veroorzaken. Om maar iets te noemen. We zouden ons sowieso meer moeten concentreren op het milieu en de handhaving van (nationale) milieuwetten; dan is dat blindstaren op CO2 vanzelf niet meer nodig.

Het nieuwste poepje: ISA

En dan is er nog ISA, het nieuwste poepje in de grote zak met regelshit. ISA staat voor Intelligent Speed Assistance, een systeem dat de snelheid van personenauto’s ‘intelligent’ regelt. Hoe? Door met behulp van een board computer  (vanaf 2022 verplicht in alle nieuwe auto’s; de wet is inmiddels geaccepteerd) alles te monitoren. Niet alleen je snelheid, maar ook wáár je rijdt (zodat de snelheidsbeperking aldaar bekend is) en hóé je rijdt (om het waarschuwingssysteem te voeden). Al je handelingen worden meteen geregistreerd en opgeslagen: mocht je dan 2 km/h te hard rijden op de 50km/h snelweg omdat je een tractor inhaalt, kun je binnenkort bij thuiskomst de bon al uit je elektronische mailbox vissen. Alle data worden opgeslagen: waar je bent, hoe (snel) je rijdt, wat je doet.

De auto-industrie en autoliefhebbers schreeuwen moord en brand; dit is het einde van de snelle auto. Zelfs als autofreak zal me dat worst wezen, maar de Europese auto-industrie kan hiermee inderdaad te gronde gericht worden; iets wat we economische allemaal gaan voelen. Daarnaast gaat het hier ook weer om een gigantische case van big data use, die op allerhande wijze ge- en misbruikt kan worden. Of zoals in het bovenstaande artikel gezegd wordt:
“Anyone who believes that “the proposals say the data collected should only be used to conduct accident data analysis and assess the effectiveness of specific measures taken” needs to wake up.” [bron]

Overrulen kan. Nog.

Natuurlijk roepen vele voorstanders ook: “Nou en? Je moet je gewoon aan de snelheid houden! Veiligheid voor alles!” en “Iedereen mag weten waar ik ben en wat ik doe; ik heb niets te verbergen!”. Tuurlijk. Klopt. Veiligheid voor alles. Maar geloof me, iedereen heeft iets te verbergen. En soms is heel even gas bijgeven in plaats van keihard remmen noodzakelijk om een dodelijk ongeval te vermijden. Toegegeven: Uitzetten kan niet, maar het systeem kan nog wel ‘overruled’ worden door het gaspedaal harder in te trappen. Met de nadruk op ‘nog’.

Maar eigenlijk gaat het (mij) daar niet om. Waar het om gaat, is dat met deze zoveelste supranationale regeling de totale, absolute EU-controle steeds grotere vormen aanneemt. Men grijpt op EU-niveau direct in in het dagelijks leven van de individuele burger. De EU tracht nu met alle geweld zaken te regelen, die – naar mijn mening – op nationaal niveau geregeld moeten (blijven) worden. Daarnaast zijn het zaken waarvan de meeste Europarlementariërs de ballen verstand hebben; ze doen maar wat. Zo lijkt het, althans.

Toen ik op Twitter een Duitse Europarlementariër aansprak op de ineffectiviteit van de nieuwe auteursrechten-censuurwet en de linktax, was het enige antwoord dat hij had: “Als je het zelf beter weet, kom dan maar met een betere maatregel.” Geheel in de trant van: Ja, we doen inderdaad maar wat, dus als jij het beter kunt, doe jij ’t dan maar.

Volledige controle, at all cost

Burgers koste wat kost controleren lijkt het belangrijkste te zijn geworden. Belangrijker dan bijensterfte en het verbieden van veroorzakende pesticiden als glyfosaat (RoundUp), die ons milieu volledig naar de kloten helpen en nog steeds óveral ingezet mogen worden. Belangrijker dan internetvrijheid en ongecensureerde informatievoorziening. Belangrijker dan onafhankelijk én objectief (!) onderzoek naar klimaatontwikkelingen. Belangrijker dan de economische voorsprong behouden in de wereldeconomie overeind te blijven. Belangrijker dan de zo goed als bankroete EU zélf eens duchtig te saneren.

Het geheel voelt inderdaad als Big Brother. Als ‘burgertje pesten’. Kom eerst eens tot een fatsoenlijk milieubeschermingsakkoord, voordat je onhaalbare CO2-normen gaat opleggen, die vervolgens 1:1 op de burger (die het minst kan doen) en het MKB (de motor van de economie) omgelegd worden. De big guys halen hun schouders op en zeggen: “Prima, doen jullie maar lekker; als wij geen special deal krijgen, gaan we wel ergens anders heen.”

De EU is rijp voor sanering

Ik betaal met alle liefde meer voor goed, fair en gifvrij voedsel en milieuvriendelijk geproduceerde producten, maar ik betaal níét graag duizenden euro’s voor een maatregel die geen ene flikker helpt. Ga eerst eens kijken naar de sectoren die ertoe doen, de grootindustrie, de wereldspelers.

Kom tot een databeschermingswet die eerdergenoemde misstanden (datamisbruik van auto’s en betalingsgegevens door verzekeringsbedrijven, banken én de overheid) voorkomt in plaats van ad hoc wetjes uit te poepen die de kleine ondernemer en burger het leven zuur maken.

Ja, de EU lijkt inderdaad een acuut saneringsgeval geworden. Te beginnen bij dat overijverige, inefficiënte moloch van een parlement. De bezem erdoor! Want met deze huidige faalstrategie van een te grote club van machtswellustelingen en controlefreaks wordt de Europese ‘economie van kleine zelfstandigheid en fatsoenlijk handelen’ binnen de kortste keren tussen de grote maalstenen China en de VS verpulvert. Wat ik je brom.