“Mam, heb jij Doekie gezien?”
“Nee, nu je het zegt, ligt hij niet ergens in de woonkamer?” Ik kijk overal rond, maar ik kan onze labrador nergens vinden.
“Hij is natuurlijk weer stiekem naar buiten geglipt. Ik ga ‘m wel even zoeken. “
Doekie foetsie
Ik loop een paar blokken om, maar ik zie Doekie nergens.
“Ach,” stel ik mijn kinderen gerust, “hij komt meestal binnen 10 minuten vanzelf weer terug. Uiterlijk wanneer hij honger heeft.”
Ik ga verder met koken, maar na een uur is onze hond nog steeds niet teruggekeerd.
“Mam, het begint al donker te worden… en hij is er nog steeds niet?” klinkt het nu bezorgd.
“Weet je wat, ik bel even het meldpunt voor weggelopen dieren. Misschien weten die iets.”
Binnen een paar minuten kom ik erachter dat onze hond gemeld is en zich op een adres om de hoek bevindt.
“Ik ga ‘m even ophalen, ben zo terug!”
Op nog geen 200 meter van ons vandaan vind ik het huis waar ik Doekie op kan halen. Een man met een indrukwekkende snor doet open. “Kom binnen!” nodigt hij me joviaal uit.
bron: pixabay.com
Kippengaaskasteel
In de gang wurm ik me langs een kinderwagen die speciaal voor honden is ontworpen.
Ik loop de woonkamer in, waarvan het achterste gedeelte is afgesloten door een zelf geplaatste wand van kippengaas die tot aan het plafond reikt. Achter het kippengaas blazen een paar poezen woedend naar de twee Chihuahua’s, die aan de andere kant van het gazen bouwwerk uitdagend lopen te paraderen.
“De poezen en de honden kunnen maar geen vriendschap sluiten, maar we willen zowel de poezen als de honden niet kwijt,“ legt hij uit.
Ik knik begripvol. “Waar is Doekie eigenlijk?”
“Oh, in de keuken. Mijn vrouw is net bezig het eten voor de honden klaar te maken, dus ga nog maar even zitten!”
Levensgenieter
bron: pixabay.com
Mijn gastheer maakt een uitnodigend gebaar naar de met leer beklede, eiken fauteuils, die voor een knetterend haardvuur staan opgesteld. Hij nipt aan een bol glas rode wijn, tussendoor neemt hij een trek van een dikke sigaar. Hij is duidelijk een levensgenieter.
“Ook een glaasje?”
“Eh, nee,” sla ik af, “eigenlijk was ik ook net bezig met koken, mijn kinderen wachten op me, dus ik wil zo snel mogelijk weer naar huis…”
“Oh, maar Doekie wilde graag met ons mee eten. Het diner is bijna klaar. Dat kan toch nog wel even?” klinkt het vriendelijk achter me.
Wat de pot schaft
De vrouw des huizes, gehuld in een keukenschort met bonte kleuren, legt uit dat het vlees voor de honden nog op het vuur staat te pruttelen.
“Ziet u, ik haal altijd wild. Bij een echte poelier. Dat laat ik dan een hele middag sudderen; dat vinden ze héérlijk!”
“U verwent ze wel erg, met al dat dure vlees,” verbaas ik me. Ik verzwijg maar even dat onze hond meestal met de pot mee eet, of gewoon brokken van een goedkoop huismerk krijgt.
“Ach, dat valt wel mee hoor, bovendien trek je er een héérlijke bouillon van, die mijn man en ik daarna dan kunnen eten,” legt ze uit.
bron: pixabay.com
Bachbloesem voor honden
“Een heus hondenmenu,” lach ik. “Is dat vlees al bijna gaar?”
“Jawel, maar de boontjes nog niet.”
“Boontjes?”
“Ja, ook honden hebben hun dagelijks verse groente nodig! En ze krijgen natuurlijk ook nog een portie rijst. Heel belangrijk.”
De gastvrouw vertrekt weer naar de keuken, rommelt nog een tijdje en komt dan terug met een dienblad, waarop drie dampende hondenbakken prijken. Doekie loopt er enthousiast achteraan. Hij keurt me geen blik waardig.
“Kom schatjes, etenstijd! Oh, wat een lieverd is uw hond toch,” complimenteert de vrouw des huizes. “Eerst was Doekie wat verlegen, maar toen ik hem ter beloning een dosis Bachbloesem “Moed” had gegeven, voelde hij zich hier meteen helemaal op zijn gemak.”
Hond in de pot
De gastvrouw zet de drie bakjes keurig naast elkaar op de grond. “Eten, schatteboutjes!”
Dat laat Doekie zich geen tweede keer zeggen. Binnen een halve minuut schrokt hij de hele anti- schrok bak leeg, duwt overmoedig het naast hem snuffelende Chihuahua-meisje opzij, schrokt zonder problemen ook nog even haar maaltijd naar binnen, en treedt vol vertrouwen het onbekende tegemoet door de inhoud van bakje drie ook nog eens te verorberen, nog voordat de andere Chihuahua van haar roze speelkleed heeft kunnen opstaan.
bron: pixabay.com
Ineens is het pijnlijk stil. Doekie komt kwispelend op me af; nu wil hij wél graag mee naar huis.
“Eh, Doekie is thuis een 3-gangen menu gewend,” mompel ik verontschuldigend, ter verklaring voor het onbeschofte gedrag.
Staart tussen de benen
Ik lijn hem aan en verlaat met de staart tussen de benen de woonkamer, nadat ik eerst netjes de gastvrouw heb bedankt. Doekie krijgt nog een snoepje mee naar huis, deze keer de hondenbeloning “Rustig aan”, ook van die Bach.
“Ook voor honden die heftig dromen,” staat er op de verpakking, dus gelukkig mogen haar hondjes er ook een. Ik wil enkel nog zo snel mogelijk verdwijnen. Gehaast lopen we naar de voordeur. Wanneer we in de gang de kinderwagen passeren, laat Doekie nog net even een een flinke boer.
bron: pixabay.com
een echte labrador! hihi