De wereld staat weer eens tijdelijk op z’n kop want mevrouwtjes Olcay en Caroline hebben in RTL Boulevard domme dingen gezegd over de plus-size paspoppen van Nike. Die paspoppen zijn namelijk te dik. Maat 48/50 gaat te ver, dat is obese, volgens Olcay.
Eigenlijk vind ik het de moeite van het reageren niet waard. Ten eerste hou ik niet van dit soort hypocrisie en ten tweede: who cares wat zij vinden?
Natuurlijk snap ik de ophef, maar aan de andere kant heb ik verdomd weinig zin om me te verlagen tot dat domme niveau om uit te leggen dat de wereld niet zo simpel in elkaar zit. Toch ga ik dat doen, want toegegeven, ik voel me toch aangesproken. Bovendien ben ik een vrouw, dus ik mag van gedachten veranderen.
Ik kan niet voor anderen spreken, maar als je een grotere maat hebt, wil dat niet zeggen dat je nooit sport. Neem mij. Ik ben al heel mijn leven aan de zware kant. Het woord jojoën is voor mij bedacht! Een aantal jaar geleden heb ik mijn leven omgegooid. Ik ging elke dag wandelen en volg tot op de dag van vandaag een koolhydraatarm dieet. Maar aangezien ik het woord dieet verafschuw, heb ik er mijn eigen draai aan gegeven.
bron: eigen foto (LB)
Ik houd namelijk van veel en lekker eten en nog meer van wijntjes. Geen mens (of dieet) op de wereld gaat die twee zondes van me afnemen. Dus ga ik tekeer in het weekend (jaja, overdrijven is ook een vak), zodat ik er doordeweeks weer tegenaan kan. Lang verhaal kort: ik ben veel afgevallen. Maar belangrijker is dat ik weer lekker in mijn vel zit.
Toch voldoe ik met mijn maat 44 niet aan de strenge eisen van mevrouwtjes O en C. Eerlijk gezegd ook niet aan mijn eigen eisen, maar goed, je moet er wat voor over hebben als je een Bourgondiër wilt zijn.
Het is wel een beetje een vrouwen ding, hè. We mogen elkaars uiterlijk graag afkraken. Lang, lang geleden ging ik elk jaar met vriendinnen op vakantie. Tijdens een van die vakanties kwamen we bijna elke avond een stevige Engelse meid tegen met een discutabele kledingsmaak. Te korte rokjes, crop tops waar haar aanzienlijke buik onderuit gulpte en hoge hakjes. Maar ze had een uitstraling waar je u tegen zegt. Op haar voorhoofd stond nog net niet I don’t give a fuck getatoeëerd.
Nog nooit had ik een meisje gezien met zoveel zelfvertrouwen en dat vond ik moeilijk. Het enige wat ik dus kon doen, was haar afkraken. Logisch. Tegenwoordig vind ik het prachtig als een vrouw aantrekt wat ze wil en zich niet laat leiden door de algemene opinie. Maar ik ben nog steeds dat onzekere meisje en zeker geen heilige, dus af en toe gooi ik er nog wel eens een belediging uit. Gelukkig kom ik niet op tv.
Maar Nike: chapeau. Jullie hebben begrepen dat stevige vrouwen ook sporten en er dan leuk uit willen zien. Dat doen ze vanzelfsprekend niet uit de goedheid van hun hart, want natuurlijk valt er veel te verdienen aan curvy dames.
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik bedacht om als ultieme daad van verzet mijn Supertrash schoenen op de brandstapel te gooien. Gelukkig kwam ik op tijd bij zinnen, want die schoenen zijn te cute! Je kunt ook te ver gaan met protesteren, hè.
bron: pixabay.com (1937138)
