Als ik het leven even heel stom vindt, maak ik het altijd een graadje erger en ga ik de reacties onder berichten op social media lezen. Normale mensen gaan dan naar YouTube en kijken naar snoezige kattenfilmpjes. Helaas ben ik niet normaal. Gevolg: ik word keer op keer teleurgesteld in de mensheid.
Neuzelende no-life men
Wat gaat er in hemelsnaam mis in die hersenen? Kortsluiting? Tijdelijke verstandsverbijstering ? Of zijn het gewoon echt eikels? Ik maak mezelf wijs dat dat niet zo is en dat het maar een klein clubje trollen is, dat achter al die ellende zit. Van die net iets te dikke, bijzonder lelijke mannen zonder leven. Van die kerels die in hun vieze T-shirt en te korte broek achter hun laptop hangen, omringd door zakken chips en lege colablikjes, terwijl ze hoaxberichten de wereld insturen. Jammer genoeg worden die berichten vervolgens massaal gedeeld.
Ergens begrijp ik dat kuddegedrag wel. We worden dagelijks gebombardeerd met een enorme hoeveelheid informatie. Zie dat maar eens in goede banen te leiden in die grijze massa! Ik heb er in ieder geval moeite mee, vooral omdat ik totaal niet gestructureerd en bijzonder chaotisch ben.
#vuilepedo
Voor de komst van het internet hoorden we via de vriend van de vriendin van je nichtje dat de buurman van zijn tante graag naakt door het park dartelde, terwijl hij zingend boterbloempjes plukte. Dat vonden we heel raar, maar daar hield het ook op. Nu staat er een foto op twitter van die naakte man en voordat je het weet, kan hij niet meer over straat omdat de tweet honderdduizend keer ge-retweet wordt met hashtag #vuilepedo.
Niemand die weet of die man ook echt een pedo is, maar dat maakt niet uit, want waarom loopt hij anders naakt in het park? Iemand vindt zijn telefoonnummer en de andere zijn adres en het volgende moment staat er een meute met brandende fakkels in zijn tuin.
Op het virtuele schavot
Ik las een artikel over de gevolgen van internet shaming en daar word je niet vrolijk van. Een tweet die een jonge vrouw plaatste, vlak voordat ze op het vliegtuig naar Afrika stapte, werd opgepikt en binnen no time was #hasjustinelandedyet trending. Toegegeven, ze was een beetje dom: “Ga naar Afrika. Hoop dat ik geen AIDS krijg! Grapje, ik ben wit.”
Ook ik zat stuiterend in mijn stoel toen ik dat las. Tijdens de 8 uur vlucht veranderde haar leven voor altijd. Ze was haar baan kwijt en stond virtueel op het schavot. Jaren later werd ze geïnterviewd door de Britse journalist Jon Ronson. Haar tweet bleek een (misplaatste) grap te zijn. Ze wilde duidelijk maken dat het AIDS-probleem in Afrika de zwarte bevolking daar bizar zwaar trof en dat Amerikanen zich daar totaal niet druk over maakten.
Geleerde les: kijk uit wat je tweet, want als iemand het verkeerd interpreteert, heb je de poppen aan het dansen. Het internet is meedogenloos.
Gewoon onbeschoft
Tot voor kort maakte ik me ook wel eens schuldig aan internet shaming. Zo heb ik het afgeleerd om ongevraagd foto’s van mensen te maken en die te delen op social media met de bedoeling hen te kakken te zetten. Dat is namelijk gewoon onbeschoft. Niemand vraagt daar om. Ook die dame niet met een maatje meer die ’s ochtends voor haar kast stond en dacht dat dat nét iets te korte rokje best wel kon.
Dank god voor de vriendinnengroepsapp. Daar kunnen we zonder schaamte allerlei politiek incorrecte troep delen. En als we het nog eens uitgebreid willen bespreken, gaan we gezellig de kroeg in. Zouden meer mensen moeten doen. Dat is ook een stuk gezelliger dan rondhangen bij die kuddes zuurpruimen op Facebook en Twitter.
bron: pixabay.com
Karin van der Stoop zegt
Poezenfilmpjes zijn heel heilzaam! Al moet je ook daar het kaf van het koren scheiden.