Dick pics met een strik erom

6 juli 2019 door Yanaika Zomer

Dinsdagmorgen, een chatverzoek.

“Hello Goddess, can I send you my nudes? I promise I won’t ask any back. I would be your bitch.”

Eeeh… wat? Nog voordat ik de tekst goed en wel tot me door had laten dringen, ontving ik een nieuw bericht.

“I deserve to be on my knees with your foot in my mouth.”

Ik kende hem niet, maar ik durf te betwijfelen dat iemand dat verdient.

“I would hurt my dick for you. Should I prove it?”

Oké, tijd om in te grijpen. Ik accepteerde het chatverzoek en schreef het volgende:

“Very tempting. I never had a bitch before. I would really like for you to take your phone, shove it up your ass and keep it there. Enjoy.”

Het is nooit echt iets tussen ons geworden.

Een woud van ongevraagde peni

Vrouwen die zich op het internet bewegen, krijgen vroeg of laat een keer een berichtje in hun chatbox van een man met een harde piemel. En hoe zichtbaarder je bent, hoe vaker dit gebeurt. Zo ontving ik de afgelopen maanden meerdere dick pics, verzoeken tot fellatio en lofdichten op mijn lange haar, ‘sterke, zorgzame vrouwelijkheid’ en voeten. De eerste keer schrok ik nog, de tweede keer blockte ik, de derde keer schold ik hem eerst verrot en bij de keren daarop besloot ik een spelletje te spelen.

Een bijdehante reactie en een screenshotje leverden me toch zomaar een leuke middag op. Zo was er de man met de gigantische slappe slurf die me ergens aan deed denken. “Gekke piemel heb je daar,” schreef ik. “Een beetje alsof er een tapir in die broek gestorven is.” Ik ontnam hem zijn plezier en maakte het van mij. Zo baande ik me een weg door een woud van ongevraagde peni, als ware het nu eenmaal een onderdeel van je online leven.

Poezieplaatjes

Een beetje context. Ik ben Yanaika en ik ben Twitterverslaafd. (“Hi Yanaika.”) Ik vind daar een podium voor mijn gedachtenkronkels, slechte woordgrappen en poëzie. Tot mijn verbazing volgen mensen mij omdat ze dat leuk vinden. Mijn DM (de chatfunctie van Twitter) stond tot voor kort open voor iedereen. Ik vind het wederom leuk als mensen me naar aanleiding van mijn tweets iets willen vragen of vertellen. Niet iedereen wil dat in de openbare tijdlijn en zeker niet wanneer dat leidt tot persoonlijke gesprekken. Ik ben gek op die gesprekken, ik heb echt vrienden gemaakt op Twitter. Maar gisteren gooide ik mijn DM dicht.

Het waren niet eens de dick pics, hoe walgelijk ook. (Wat verwacht je nou? Dat ik je een poezieplaatje terug zal sturen?) Het waren ook niet de tientallen Hi’s, Hey’s, Hello darling’s en kusjes die ik kreeg. Ik had allang geleerd die gewoon te negeren. Nee, het waren de mannen die nog veel erger waren. Mannen die op mijn gevoel probeerden te spelen.

Hoe goed is je huwelijk?

Ik ben eerlijk op Twitter. Ik schrijf over hartzeer en veel over mijn moeder die jong is gaan dementeren. Ik ben mantelzorger en probeer schoonheid te zien in wie mijn moeder nog is en wat ik voor haar kan doen. Dat leidde steeds vaker tot berichten van mannen die me wilden laten weten hoe sterk ze me vinden. “Zo bijzonder.” Nooit vrouwen, gek genoeg. Die zeiden ook lieve dingen om me een hart onder de riem te steken, maar gewoon in de TL. Een harde onder de riem kwam altijd per DM. Ik noemde ze dick pics met een strik erom, want uiteindelijk kwam er altijd ter sprake dat ik behalve sterk ook zo mooi ben. (Ben ik niet, ik heb gewoon een goede profielfoto. En nee, een andere kiezen is geen goede suggestie.) “Hoe goed is je huwelijk eigenlijk?”

Ik laat je gaan

Het engst vond ik de man die liet weten me niet langer te kunnen volgen omdat hij zichzelf een grotere rol in mijn leven toe was gaan dichten dan tussen twee getrouwde mensen kon bestaan (…) Een ode aan mijn kracht en kwetsbaarheid kreeg ik. Maar hij liet me gaan, zei hij, zonder me ooit gehad te hebben. “Het beste, je bent prachtig.” Let wel, ik volgde hem niet en er was slechts enkele keren interactie geweest. Als hij me ontvolgd had zonder iets te zeggen had ik het niet gemerkt.

En nu ineens zat ik met een man die blijkbaar gevoelens had gekregen? Een connectie had gevoeld zonder dat ik daarbij was? Wat was dit?! En waarom moest ik dit weten? Ik vond het een naar idee dat er ergens in Nederland blijkbaar iemand was die zich op deze manier met mij bezighield. Hij kende me niet eens!

Troostpik

Toen ik van de week weer een bericht kreeg van iemand die mijn mantelzorg kwam bewonderen, was ik al snel op mijn hoede. Toch liet ik me in eerste instantie uit beleefdheid verleiden tot een gesprek. Het was zelfs best even een leuk gesprek. Maar ook hij begon over mijn uiterlijk en een paar keer liet ik hem blijken dat ik geen behoefte had aan dat soort complimenten. Ik vroeg hem letterlijk geen pogingen te doen tot meer. Ik had hem moeten blocken, het duurde veel te lang.

En toen kwam de zin: “Laat het op je afkomen, Yanaika. Ik zal je niet teleurstellen.” Er knapte iets in mij. Het maakte me zo nijdig. Kun je nou niet gewoon respecteren dat ik dit niet wil? Moet je serieus mijn verdriet om mijn moeder aangrijpen om in mijn broekje te komen? Wat wil je doen? Me van binnenuit knuffelen met je troostpik? Ga weg!

Over en uit

En dat was het einde van mijn open DM. Ik baal hiervan. Ik baal dat het zaad van laffe figuren mijn onverwacht leuke ontmoetingen met volgers heeft ondergesneeuwd. Dat ik mannen in mijn DM op voorhand al bijna niet meer vertrouw en dat ik verbaasd ben als ze gewoon leuk blijken te zijn. Zo was ik niet. En erger, ik hoor van diezelfde leuke mannen dat ze bijna geen vrouw meer per DM willen benaderen omdat ze niet over willen komen als een creep.

Niet doen, mannen! Echt. Stuur alsjeblieft gewoon berichtjes naar vrouwen als daar aanleiding toe is, klets met haar, flirt met haar als zij dat ook leuk vindt en laat zien dat het gewoon mogelijk is. Herstel het vertrouwen. Je hoeft alleen maar geen lul te zijn. Of te laten zien.