Nu ik de redactie enthousiast heb gekregen voor de Muziekrubriek, sta ik voor een klein dilemma. Ik heb nogal wat muziekstukjes met bijbehorend verhaaltje in mijn archief, en de vraag is; ga ik die chronologisch af of niet? Mijn OCD-persoonlijkheid dringt daar wel op aan, maar mijn laat-maar-waaien-deel vindt dat nogal onzinnig. En dan heb je nog mijn creatieve ego, dat eigenlijk vindt dat het recyclen van oude verhalen not done is.
Om al deze vragen voor het moment even de kop in te drukken, kies ik voor een stukje muziek dat ik elke dag wel een keer luister en waar ik altijd blij van wordt. Het is heerlijk zomers, ik zing het van A tot Z mee en het is Paolo Nutini. Van wie je wat mij betreft nog veel meer gaat horen. En ja, het is een cover (van Harry Nilsson), een fenomeen dat ik vroeger verschrikkelijk vond, maar inmiddels heb omarmd. Niet alleen omdat het een ode aan de originele artiest is, maar vaak ook juist de creativiteit en bekwaamheid van de uitvoerende artiest bewijst. Paolo doet dat met Everybody’s Talkin’ tot in de puntjes, met die heerlijk hese stem en zoals altijd een stel zeer capabele muzikanten om hem heen.
Sailing on a summer breeze. Skipping over the ocean, like a storm. O lala.
(NB. We zijn het nog niet eens over de frequentie van de Muziekrubriek. Ik vind dagelijks best haalbaar, maar daar zijn we dus nog niet over uit. We zien voorlopig wel hoe ’t loopt.)
