Ik moet het eerlijk bekennen: er is geen klik. Wat ik ook probeer, ik weet het zeker. Het is precies als met mannen; er is een klik of er is géén klik. Bij mijn relatie met mijn caravan vrees ik dat laatste dus ook het geval is.
Zoals het vaak ook in mijn eigen liefdesleven gaat: in het begin van de nieuwe relatie lijkt alles fán-tás-tisch, maar na een tijdje kom ik helaas toch tot de ontdekking dat het ook dit keer wederom slechts een tijdelijke hobby is, waarin ik tevergeefs al (veel te) veel van mezelf heb geïnvesteerd. Met kamperen is het ’t zelfde liedje.
Ik besluit, op goed advies van de caravaninspectie-buurvrouw, om me toch nog maar even iets verder in te lezen. Tenslotte zouden we al over een week vertrekken en is het toch best wel handig om iets van kamperen af te weten.
Er is een 12 volt-gedeelte, las ik, en een 240 volt circuit. Je moet de caravan en de stroompaal verbinden met een neopreen snoer. Dat klinkt technisch, maar dat gaat vast wel lukken. Maar toen las ik verder…
Zo kunnen, wanneer je teveel stroom verbruikt, de stoppen doorslaan. Met een beetje geluk staat dan de hele camping in het donker. Je kunt dit voorkomen door eerst na te gaan wat de stroomsterkte ter plaatse is. Meestal is dit 2 of 4 ampère, maar vaak ook hoger, tot wel 16 ampère. Door de ampère-waarde met de spanning te vermenigvuldigen, krijg je het aantal watt. Als je het aantal watt van haarföhn, koffiezetter, koelkast en andere elektrische apparaten optelt, kun je berekenen of je ze allemaal tegelijkertijd kunt gebruiken. De vraagtekens in mijn ogen groeien gestaag.
Ineens heb ik totáál geen zin meer om te kamperen. Het belooft immers bloedheet weer te worden. En ik heb gelezen dat de temperatuur in je caravan dan wel tot 40 graden kunt stijgen. Dus ik was eigenlijk van plan om een enorme airco mee te sjouwen, zodat we nog een beetje verkoeling zouden hebben. Maar een airco laat de spanningen in je caravan flink oplopen, blijkt nu. En daarmee loop je het risico om compleet oververhit, met doorgeslagen stoppen in je caravan, de hele dag alleen nog maar te snakken naar de verkoelende nacht.
Bovendien heb ik een bloedhekel aan rekenen. Het voltage van je relatie bereken je toch ook niet dagelijks door de lasten van de lusten af te trekken en vervolgens deze uitkomst weer te vermenigvuldigen met de schaarse momenten waarop de vonken er nog vanaf springen?
Nu kun je eindeloos blijven doorsukkelen, omdat je niet toe wilt geven dat het toch niks meer wordt tussen jou en die ander, maar eigenlijk is dat zinloos. En vooral zonde van je kostbare (vakantie)dagen.
Wanneer het onverhoopt niets lijkt te worden tussen jou en je nieuwe liefde, ga je je ook vanzelf weer open stellen. Ongemerkt en onbewust ga je tóch alvast rondkijken naar en flirten met een ander.
bron: eigen foto (YA)
En zo kwam het dat mijn oog zomaar op een riante villa aan de Côte d’ Azur, die zichzelf last minute in mijn armen wierp aanbood. Voor hetzelfde bedrag als wat dat troosteloze kampeerveldje me zou gaan kosten. Zonder het te beseffen ging ik in gedachten al vreemd. Ik gluurde vol begeerte naar de vrijstaande zandkleurige villa met romantisch klapperende, azuurturquoise en lavendelblauwe Venetiaanse luiken, die langzaam mijn ogen openden.
De villa, omringd door een prachtige, volop bloeiende, mediterrane tuin, heeft zelfs een veranda waarop je ’s ochtend heerlijk kunt ontbijten! En die veranda is minstens zo groot is als mijn hele caravan. Nu weet ik dat in een goede relatie het formaat er beslist niet toe doet, maar toch…?!
Plotseling weet ik het zeker. Ik ben verliefd! Ik ga achter de computer zitten en annuleer vol overgave het door mij gereserveerde grasveldje. Daarna reserveer ik, met slechts een speels tikje op de muis, die enorme, lonkende villa. Dromerig staar ik naar mijn nieuwe vakantieliefde. Klik!
bron: eigen foto (YA)
