Op jacht!

30 juli 2019 door Deborah Hamar

“Heb je al een voorkeur?” vraagt vriendlief. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Avondeten? Vakantie? Nieuwe tuintegels? Ik geef het op.
“Voorkeur? Voor wat?”
“Voor een boot natuurlijk!”
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Oh, dat…

“Zo één waarbij ik niet zelf hoef te roeien,” is mijn praktische antwoord. Ik glimlach vriendelijkst en duik weer in mijn boek. Vriend laat zich niet afschepen. Nu een van ons eindelijk “het vaarbewijs” op zak heeft, houdt niks hem tegen om nog intensiever op jacht te gaan naar een boot.

Vriend is duidelijk nog steeds in afwachting van een fatsoenlijk antwoord, want zijn wenkbrauwen staan in een heel rare boog op zijn voorhoofd.
“Mijn voorkeur gaat uit naar een boot met kapitein,” doe ik een tweede poging.
“Dat soort boten liggen helaas ver buiten ons budget.” Vriend snuift, fronst zijn wenkbrauwen nog iets meer en duikt weer achter de pc. Op jacht, naar een boot zónder kapitein, maar waarbij we ook niet hoeven te roeien.

In het weekend besluiten we er eens goed voor te gaan zitten. Wat willen we eigenlijk? Ik heb net zoveel verstand van boten als van UFO’s (hoewel ik na mijn X-Files periode daar best wel aardig over mee kan praten…). Wat dat betreft heb ik nog een hoop te leren. We maken eerst maar eens een lijst met onze wensen en vragen ons steeds meer af wat we ook alweer precies van plan zijn met een boot. Dat eenmaal duidelijk hebbende, kunnen we gerichter gaan zoeken. En dan zie je pas hoeveel verroest ijzer er te koop staat. Gelukkig ook heel veel moois, nieuws en dúúrs!

Ik heb de hoop voor die dag al opgegeven, maar dan komt vriend met een boot op de proppen die praktisch aan al onze wensen voldoet. Niet te groot, niet te klein. Gelukkig zonder roeispanen, maar helaas ook zonder (knappe) kapitein. Wel met een keuken, badkamer en slaapvertrek. Alles heel pietepeuterig klein, kneuterig, maar heel gezellig.

Het is liefde op het eerste gezicht. Daar sta je dan… Niet te hard van stapel willen lopen, maar niet kunnen wachten om jezelf in het diepe van de Maas te smijten. Diezelfde week hebben we een afspraak voor een officiële bezichtiging en proefvaart. De eigenaar vertelt vol liefde over zijn vaartuig. De avonturen die ze hebben mee gemaakt. Havens die ze hebben aangedaan. Weken dat ze met het hele gezin weg zijn geweest. Eigenlijk wil hij de boot nog helemaal niet weg doen. Heeft hem zelfs kortgeleden helemaal onder handen laten nemen. Maar helaas is er ‘een situatie’ ontstaan waardoor ze nauwelijks nog kunnen gaan varen. Eeuwig zonde.

Ook al zijn we heel erg enthousiast, we willen de informatie eerst laten bezinken. En er moeten nog wat telefoontjes gepleegd worden: naar andere bootkenners, monteurs en havens. Als daar een positieve antwoorden uit voortkomen, moet er nog nader onderzoek gedaan worden naar de staat van de boot zelf. Hoewel de eigenaar met zoveel zorg en liefde voor zijn boot heeft gezorgd dat ik vermoed dat dit wel goed zal zitten.

Een paar dagen later hebben we antwoord op al onze vragen en de onderhandelen we met de eigenaar. We zijn het sneller eens dan verwacht. En zo kan ik jullie nu, toch met enige trots, voorstellen aan Merlin. Onze nieuwe buddy op het water!

bron: eigen foto (DH)