Dik en ongemotiveerd

3 augustus 2019 door Yone

Bron: Eigen foto YvB

Sinds ik (deels) gebruik maak van een rolstoel, krijg ik met regelmaat ongevraagd advies, vaak van volslagen onbekenden. Op de één of andere manier ben je, zodra je een zichtbare (!) aandoening hebt, voor sommige mensen automatisch een probleem dat opgelost moet worden. En ondanks dat je het hele medische circus meermaals hebt doorlopen, weten die mensen héél precies wat je echt nog móét doen om jouw ‘probleem’ op te lossen. Meestal hoor ik het alleen maar aan en heel af en toe sla ik het op, omdat het wel eens de moeite waard zou kunnen zijn. En soms wil ik mensen voor hun hoofd slaan tot ze sterretjes zien.

Ook deze week was het weer raak, qua advies, toen we na een  bezoekje aan het strand nog wat gingen drinken. Op het overvolle terras was nog één tafeltje in de zon. Het leek te mooi om waar te zijn. En dat was het ook.

Ongefundeerde lulkoek

Naast die vrije tafel zat een man alleen. Hij haalde vriendelijk de stoel naast hem opzij, zodat ik er met de rolstoel tussen zou passen en in de zon kon zitten. Toen ik eenmaal zat en we besteld hadden, begon hij te vragen. Of het nou makkelijk ging met een rolstoel op het strand (duh, wat denk je zelf?), of ik nog gevoel had in mijn benen en hoe ver ik dan nog kon lopen. Al snel begon het wat ongemakkelijk te voelen. Maar hij bleef maar praten en uitte binnen recordtijd de ene ongefundeerde uitspraak na de ander.
“Er bestaan geen problemen in dit leven!” (In een ander leven wel?) en: “Je kunt alles bereiken, als je maar graag genoeg wilt!”

“Tuurlijk,” zei ik, “ik ren binnenkort gewoon een halve marathon.” Volgens hem inderdaad geen probleem. Hij vertelde dat hij therapeut is in Zwitserland, met MS patiënten werkt en bij hen een gedragspatroon heeft ontdekt. Als ze maar gemotiveerd zijn, kunnen ze volledig genezen. Say what? Het zit allemaal dus gewoon tussen hun oren? De mensen die niet genezen, wíllen dus eigenlijk niet hard genoeg?

Ongemotiveerd én dik

Hij wist me, zonder te weten wat er met mij aan de hand is, te vertellen dat ook ik weer kon lopen, als ik maar graag genoeg wilde. Maar als hij mijn therapeut zou zijn, zou hij wél eerst beginnen met me te ‘optimaliseren’. Want ja, een beetje overgewicht had ik wel.
(Meer dan een beetje, maar dat doet er niet toe.)

Dat was de druppel. Ik vertelde hem dat ik tien kilo geleden nog rotter liep, dat ik op ’t moment vakantie aan het vieren was met mijn gezin en hier totáál geen zin in had. Ik draaide mijn rug naar hem toe. Het gebeurt immers niet vaak dat iemand me ongestraft kan vertellen dat ik in een rolstoel zit, omdat ik dik en ongemotiveerd ben. Hij had geluk dat mijn dochter ook aan tafel zat.

IJs op je kop, klojo

Bron: Eigen foto YvB

Tien minuten later begon hij onverdroten opnieuw. Ik visualiseerde hoe mijn Liefmans-met-ijs op zijn hoofd belandde, maar besloot dat dat zonde was en dat ik minimaal moest wachten tot ik de inhoud van het glas had opgedronken en alleen de ijsklonten over waren. Terug naar negeren dus. Het terrasbezoek was daarmee wel verpest en zo gauw de drankjes op waren, vertrokken we.

Bij het weggaan riep de droeftoeter nog: “Ik heb je wel hoop gegeven, hè?” (Ja, hoop op uitsterven van jouw soort, lul). Even later zat ik vol ongeloof in de auto en zelfs toen we al ruimschoots thuis waren, voelde ik de niet geuite woede en frustratie nóg opborrelen.

Who’s next?

Alhoewel deze man wel heel extreem was, is hij zeker geen uitzondering. Laat ik het met onderstaand gratis en eveneens ongevraagd advies voor eens en altijd heel duidelijk maken:

• Ken je iemand of kom je iemand tegen met een (chronische) ziekte of beperking? Behandel die persoon als een persoon en níét als een probleem. Als jou niet om een oplossing wordt gevraagd, is het ook niet aan jou om iemand te ‘fixen’.
• Acceptatie staat niet gelijk aan opgeven. Niet al jouw tips blindelings opvolgen óók niet. En dat iemand niet doet wat bij jouw tante, kind, overgrootvader of verre neef wel hielp, wil níet zeggen dat diegene niet beter wil worden.
• Ja, een positieve houding levert meer op dan een negatieve. Maar alle boeken en stromingen zoals The Secret ten spijt; niet alles valt op te lossen door positief denken en het is bullshit dat je daardoor alles zou kunnen bereiken wat je zou willen.
• Heb je zelf een beperking of chronische aandoening en voel je de behoefte om anderen te motiveren met “Als ik het kan, dan kan iedereen het?” Niet doen. Niet iedere ziekte of beperking is hetzelfde, iedereen zit anders in elkaar. Het enige wat je bereikt, is dat anderen zich een mislukking voelen, omdat het hen niet lukt.

Last but not least: opgekropte frustratie kost een hoop energie. De eerstvolgende idioot met ongevraagd advies krijgt daarom de volle laag. Genoeg frustratie hier om in te zetten. Dus… who’s  next?