Een flink aantal jaar geleden was ik eens in “de Turk”. Zo noemden wij toen de Turkse buurtsuper. Nog steeds trouwens . Ik houd van supermarkten in het buitenland, want die hebben onbekende artikelen op de planken staan die je in Nederlandse winkels niet ziet. Winkelen in een Turkse supermarkt geeft mij hetzelfde avontuurlijke gevoel.
bron: pixabay.com
Terwijl ik door de gangen struinde, stootte ik ineens op een paar dames in boerka. Mijn eerste reactie? Ik schrok. Het beeld van die twee figuren, van kop tot teen gehuld in zwarte kleding, was vervreemdend. Het feit dat ik hen niet eens in de ogen kon kijken, schepte letterlijk en figuurlijk een onoverkomelijke afstand.
Niet dat ik altijd zit te wachten op oogcontact, hoor. Ik wandel dagelijks en je kunt me herkennen aan de zwarte outfit, het knotje in mijn haar en mijn houding: een beetje krom, ogen naar beneden gericht. Ik ben echt met mezelf bezig en mijd contact als het even kan. De doodenkele keer dat ik opkijk, is om de natuur te bewonderen. Als ik dan per ongeluk in de ogen kijk van iemand die me tegemoet loopt, schrik ik me kapot. Het is een vreemde afwijking, ik weet het.
Het verhaal in winkel wordt nog onwerkelijker. Voor mij tenminste. Ik hoorde ze namelijk praten. Het waren jonge stemmen met een Eindhovens accent. Ik was geïntrigeerd. Waarom zouden die twee jonge meiden zich letterlijk compleet afsluiten voor de buitenwereld? Zoveel kansen, zoveel mogelijkheden, maar zoveel deuren die gesloten zouden blijven door de keuze die ze hadden gemaakt. Het waren vragen; ik veroordeelde niet. Ik ging ervan uit dat de bedekking vrijwillig was. Naïef? Misschien.
Maar toch, waarom? Tot op de dag van vandaag spookt die vraag in mijn hoofd. Ik ben inmiddels wat ouder en heb veel documentaires gezien over vrouwen uit streng islamitische landen die strijden voor zelfbeschikking. Het recht auto te rijden, het recht om de kleding te dragen die zij willen. Vrijheid om te trouwen met de man van hun keuze. Ik heb gezien hoezeer ze lijden onder de wetten die mannen hen opgelegd hebben en hoe bang ze zijn. Niet voor het geloof, want volgens de islam zijn vrouwen gelijkwaardig. Nee, het is de cultuur en het zijn de mannen.
Dat geloof, het is een dingetje, hè. De mens heeft het unieke talent om het geheel naar zijn hand te zetten. En over heel de wereld zitten mensen vast in die val. Uit de naam van het geloof worden de meest afschuwelijke oorlogen gevoerd, worden mensen gediscrimineerd, uitgesloten, verkracht, afgeslacht en mishandeld. En hullen vrouwen zich in een boerka.
Het mag, natuurlijk mag het. We leven in een vrij land. Hoewel dat vrije er inmiddels stukje bij beetje af gaat. Een krant mag zijn lezers inlichten over wat je moet doen als je een vrouw ziet in boerka. Hoe je een burgerarrest moet verrichten. En op Twitter mag je dan vervolgens de stoottroepen oproepen om op boerkajacht te gaan. Het liefst anoniem natuurlijk. Hoe ironisch…
Ik ben voor vrijheid om te doen en laten wat je wilt. Zet je lichaam vol tatoeages , neem een hanenkam of doe een superkort rokje aan. Doe wat je wilt. Draag dus die boerka, maar draag hem omdat je het zélf wilt, niet omdat iemand je opdraagt dat te doen. En dan nog begrijp ik het nog steeds niet. Ik begrijp het totaal niet. Maar ach, dat is míjn probleem. Niet het jouwe.
bron: pixabay.com
