“Ik heb vandaag interessant gekookt. Ik weet niet of het lekker is.”
“Zit daar iets in?” Dochter wijst met de gesloten pan op tafel.
“Nee, dat is een lege pan. Wat denk jij dan, snuggo?” grauwt zoon. “Daarom had ze daarstraks al die champignons nodig. Om aardappelen van te maken. Ha. Ha.”
Goh, hij heeft opgelet tijdens het koken, denk ik verbaasd.
Smurrie
“Ja. Champignons, broccoli, kipfilet, aardappelen. Als husselpot, gegratineerd,” luidt mijn geduldige antwoord op haar vraag.
“Oh. Ik heb geen honger,” ginnegapt dochter.
“Nee, snap ik. Jij bent ongesteld.”
“Juist. En op die momenten houd ik niet van smurrie. Dat wéét je toch?”
“Is geen smurrie.” Ik kijk ietwat beledigd.
“Is er nog spa?” vraagt ze, het thema behendig wisselend.
“Hoe? Wat?”
“Mag ik nog een glas spa, alsjeblieft?”
“Ah. Alsjeblieft.” Ik geef haar de fles. “En wat zeg je dan?”
“Dankjewel…”
Alsjeblieft, dankjewel
Zoon kijkt geïrriteerd toe. “Waarom vraag je bij het bestellen in een restaurant eigenlijk ook altijd om toestemming?” vraagt hij ineens. “Je vraagt dan altijd ‘mag ik nog een biertje?’ of ‘kan ik nog wat friet krijgen?’ en dan ook nog eens “alstublieft” erachteraan. Als het u belieft. Dus als die ober er zin in heeft én jou nog een biertje toestaat, komt ie ’t brengen. JIJ bent toch degene die HEM (of haar) betaalt om jou wat te brengen? Dan hoef je toch niet zo te smeken?”
“Wat heeft jou ineens gebeten?” Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan. Het is nogal een uitbarsting voor zijn doen.
“Niks. Ik vind het gewoon raar. De bediening in het pizzarestaurant waar ik vanmiddag met de jongens van de klas was, doet altijd ook alsof zíj de koningen zijn in plaats van wij klanten. Dat is irritant. Maar goed, doordat ze zó irri zijn, was ik het uur erna wel op tijd weer op school, want we waren natuurlijk in no time weer weg daar.”
Hongerige meute
“En toen had je honger, na de middag?”
“Nee, want ik had in de kantine nog een frietje gekocht.”
“Eentje?”
“Neehee, een hele zak friet met. Maar de rest van de klas had ook nog honger. Dus toen bleef er ongeveer eentje over, voor mij. Moraal van het verhaal: loop nooit met een zak friet een hongerige klas binnen.”
“Mén, jij bent ook zó sociaal hè.”
“Ik ben helemaal niet sociaal,” moppert hij verongelijkt, “ik had geen keus.”
“En ze vroegen het niet eens even beleefd? Geen ‘Mag ik ook een frietje, alsjeblieft’?”
“Nee. Niks vragen. Ze pakten gewoon!”
“Nou, dan heb je nu het antwoord op je vraag. In een restaurant vraag je ook gewoon beleefd. Of je er nu achteraf voor betaalt of niet. Alsjeblieft. Dankjewel.”
bron: pixabay.com
