Een tijdje geleden merkte een oplettende reaguurder op Sargasso op, dat in mijn Closing Times (Muziekrubriek! aldaar) de man (al dan niet behept met gezichtshaar) behoorlijk domineert. Dat was mij ook al opgevallen. Daarom ben ik toch nog eens in mijn archieven gedoken om te zien of de muziekvrouw nou echt zo ondervertegenwoordigd is. Het antwoord is ja. Maar er zijn er wel degelijk een paar die ik hoog heb zitten, maar ik vind niet alles even geschikt voor een muziekrubriek.
Bron: pixabay.com
Zo vind ik Pink een geweldige zangeres, maar om hier nou een van haar grote hits te plaatsen… Niets mis met die muziek, maar ik vind het leuker om een beetje de niche op te zoeken. Zodat de lezer misschien ook weer wat nieuws ontdekt*.
Maar dit nummer, hoewel een cover (van Sade’s No Ordinary Love, niet te verwarren met U2’s Ordinary Love!) en ook nog een duet (met een baardige man haha), vond ik bijzonder genoeg om eens onder de aandacht te brengen. Let op hoe Pink zo ongeveer een meter bij de microfoon vandaan blijft. Ze heeft nogal een strot, blijkbaar ligt oversturing op de loer als ze te dichtbij komt. De gevoeligheid waarmee het gezongen wordt, overtreft wat mij betreft het origineel. Ze heeft er zelfs een stemmige outfit bij aangetrokken.
*Ik heb ook een hele serie over mijn eigen muzikale ontwikkeling, waarin allemaal ouwe taartenmuziek voorkomt (dat is gericht aan Cocaine Lou natuurlijk). Die zal ik ook nog wel een keer plaatsen, al zijn dat hele epistels, dus misschien maak ik daar wel een aparte serie van.
For now: Raise your glass for Pink and Dallas Green!
