Bron: Pixabay.com
Tijdens het avondeten sprongen mijn oren ineens in de alarmstand. Wat hoorde ik nu?!? Een van de mooiste songs van een van mijn favoriete bands werd op gruwelijke wijze verkracht. Ik wilde meteen de hoorn grijpen en het radiostation bellen om een uitzendverbod voor dit muziekgedrocht erdoor te krijgen. Helaas had ik geen telefoon met hoorn meer.
Ik bleek – vol afschuw en walging, dat moge duidelijk zijn – te luisteren naar de elektrobeats die Gamper & Dadoni feat. Emily Roberts over Bitter Sweet Symphony van The Verve hadden uitgesmeerd. Ja, echt. De meest recente kutcover – excusez le mot – van een meer dan prachtige song. Eigenlijk wil ik die ‘band’ hier helemaal geen podium geven, maar goed, je moet weten waar ik het over heb, niewaar:
Hoe is het mógelijk dat dít toegestaan is. Getolereerd wordt. Platte, levenloze, braakneigingen veroorzakende commercie-techno, dat hebben ze er hardhandig in geramd. En dan ook nog die nietszeggende 136-in-een-dozijn-stem van die Emily. Pure blasfemie.
Nu kan het altijd nog erger: het ‘Mexican Institute of Sound’ maakte er in 2010 helemáál een potje van met de vertaalde versie ‘Sinfonia Agridulce’. Het is niet om aan te horen (en ook niet om aan te zien); pure bittere kakofonie. Gruw maar even bij de meest afschuwelijke cover aller tijden:
Als je verder komt dan 49 seconden; alle respect. Ik moest ‘m uitzetten wegens bloedende oren. En ogen. Het moest niet mogen.
Nee, het origineel graag. Alléén het origineel. Geen ander geklungel. En mét spatie ook. Want de echte versie schrijf je met wat gepaste ruimte tussen het bittere en het zoete. Bitter Sweet Symphony. Alle andere bittersweet shitfonie’s mogen ze in de kliko stampen. Toe, kan er alsjeblieft een algeheel verbod komen op het coveren The Verve?
