Eindelijk stond de bezorger voor de deur met het jurkje dat ik – na wat twijfelen – had besteld. Ik rukte het pakje nog net niet uit zijn hand en rende naar boven om te passen. Uit de woonkamer hoorde ik de stem van manlief die riep: “Pakje?”
Dit is de normale procedure als ik weer eens iets binnenkrijg, inclusief het commentaar van E. Misschien dat ik mijn aankopen daarom laat bezorgen op tijdstippen dat hij niet thuis is. Hmm. Is dit de eerste aanwijzing dat ik een klein probleempje heb?
Even een stapje terug om een en ander te duiden. Ik hou niet van winkelen. Schijnbaar beschouwen veel vrouwen ‘shoppen met vriendinnen’ als hét ultieme dagje uit. Het liefst ook nog in een andere stad. Als dat zo is, ben ik een uitzondering. Ik word al moe van het idee, laat staan het gevoel dat ik heb na een dagje sjouwen door een vreemde stad. Na twee winkels ben ik er klaar mee, vooral als ik iets ga passen en ik al de imperfecties zie in die verschrikkelijke passpiegel. No thank you.
bron: pixabay.com
Gaandeweg heb ik dus een passie ontwikkeld voor online shoppen. Ik heb nul geduld, maar ik kan uren doorbrengen achter mijn schermpje, op zoek naar de volgende aankoop. Alles bestel ik online, echt álles. Van kleding tot schoenen, tot een gasfornuis. Ik kan een paar dagen niets bestellen, maar dan begint het weer te kriebelen. Ja, ik geef het toe. Ik ben een van de onverlaten die ervoor gezorgd heeft dat er zoveel panden leegstaan in de stad. Inmiddels ben ik bekend bij alle bezorgers, van DHL tot PostNL. Die ene van DHL zegt zelfs dat hij me gemist heeft als ik een week niets besteld heb. Dit is, vermoed ik, aanwijzing nummer twee.
Ik kreeg dus dat bestelde jurkje ein-de-lijk binnen. Het was een wikkeljurkje. Ik had geen idee of het iets was. Om te beginnen was het ding legergroen met zwarte stippen. Tricky. Ik ben niet zo van de stippen. Wel van het zwart. Maar goed, wie niet waagt…
bron: pixabay.com
Ik trok hem aan en goh, zo erg was dat groen niet! Het stond eigenlijk best goed. Ik voelde me zo zeker dat ik naar beneden liep om te gaan showen. E. was niet onder de indruk van de stippen en vond die “flappen” ook niks. Het gevolg laat zich raden: na veel twijfel en eindeloos draaien voor de spiegel, besloot ik dat de koop niet door ging. Inpakken, terug in de zak, retourformulier erbij, etiket op de zak, klaar.
Jammer dat dit het makkelijkste is van het retourneerproces. Want soms kan het opgehaald worden door de koerier, maar in dit geval moest ik het zelf afgeven bij PostNL. Gevolg: het pakje slingerde een paar dagen door het huis. Van boven naar beneden, van de eettafel naar de rand van de bank. Daar bleef het liggen tot ik er genoeg van had. Ik zette de zak bij de voordeur zodat ik deze niet zou vergeten als ik later op de dag boodschappen ging doen.
Even later hoorde ik de brievenbus klapperen. Ik liep naar de gang en zag een stadskrant en een zak van een webwinkel liggen. Ik was even in verwarring. Had ik wat besteld bij die winkel? Geen idee, maar hoera! Hup, zak mee naar boven, openrukken en kledingstuk eruit. Het was het jurkje wat ik even daarvoor bij de voordeur had gelegd… Definitief aanwijzing nummer drie van een ernstige verslaving.
Ik geef het dus toe: ik heb een probleem. Niet alleen met online shoppen, maar ook met mijn geheugen.
Deze ellende komt door de overgang. Ik weet het zeker. Toch?
