Het was tijdens een vakantie bij Centre Parcs dat ik kennis maakte met het waterskiën en wakeboarden. Ik had dit nooit eerder gezien maar het zag er superleuk uit. Dat wilde ik ook proberen. Hoewel ik liever wilde wakeboarden moest ik van de pro’s eerst leren staan op twee latten voor ik over mocht naar één. Hoe moeilijk kon het zijn…
Ik stuiterde over en door het water als een pingpongbal. Werd daarna meters voortgetrokken door een kabelbaan die rond de 30 km per uur ging, terwijl ik half op en over mijn ski’s in het water lag. Staan was helemáál een drama en na een uur waren mijn spieren zo verzuurd dat ik het voor gezien moest houden.
Mijn eerste ervaring met waterskiën was niet bepaald top te noemen. Bont en blauw kwam ik het water uit. Nou, zo makkelijk was het dus. Het wakeboarden kon ik wel vergeten, want spierpijn!!
Enige tijd later probeerde ik het nog een keer. Geen ski’s maar met een wakeboard. Ook dat wilde niet echt. Ik was niet voor één kabelbaan te vangen en boekte bij een wakeboardschool een les achter de boot. Ik sleurde zoon mee in mijn avontuur en zo zaten we samen te luisteren naar de instructies van de pro achter het stuur. De lijn werd uitgegooid en ik dobberde achter de boot. Mijn eerste waterstart moest binnen nu en een half uur een feit zijn. Ik houd het graag tot het allerlaatste moment spannend. Dus vloog ik eerst een paar keer over mijn board of liet de bar uit mijn hangen glippen. Mijn gestuntel vrat energie en ik was gesloopt. Zoon deed het gelukkig een stuk beter.
De instructeur beschikte over engelengeduld. Bij de laatste poging lukte het mij om ook uit het water te komen en daadwerkelijk te boarden. Dat smaakte naar meer, maar na alle spierpijn had ik het lef niet opnieuw een les te boeken.
Het bleef echter kriebelen en ik besloot uiteindelijk om het tóch opnieuw te proberen. Dit keer achter onze eigen boot. Hoewel mijn eerste gestuntel alweer vier jaar geleden was, lag de herinnering aan mijn vreselijke spierpijn nog vers in mijn geheugen. Het stemmetje in mijn hoofd deed er nog een schepje bovenop: “Mwoehaha!! Serieus??” Het was verdraaid lastig om er niet naar te luisteren. Ik was wat angstig voor het moment dat weldra zou aanbreken. Zoon mocht daarom eerst en hij deed of ie nooit anders gedaan had. Na drie waterstarts stond hij al.
Ken je dat gevoel waarop je je afvraagt waarom je per se iets wilt doen? Dat had ik, toen het mijn beurt was. Maar ik wilde het echt zo graag, dus zuchtte eens diep en gaf het teken dat vriendlief gas mocht geven. In rap tempo nam ik alle instructies van voorgaande keren nog eens door. De lijn kwam op spanning. De kracht die vervolgens op mijn armen kwam, was bijna ondraaglijk. Maar ik weigerde los te laten. Voor ik het wist, was ik het water uit. Ik stond op mijn board achter onze eigen boot. Verbouwereerd dat het mij in één keer gelukt was.
Dat geeft zo’n vreselijke kick! Mijn honger naar meer leren en kunnen is nog lang niet gestild. Wanneer het maar kan, sta ik achter de boot en geniet met volle teugen van mijn nieuwe hobby. Van wat mij vier jaar terug maar niet wilde lukken. De aanhouder wint, zullen we dan maar zeggen.
bron: eigen foto (Deborah Hamar)
