“Wanneer probeer je de caravan nu eens een keertje uit?!” vraagt mijn moeder met licht smekende stem. “Je zult zien dat je kamperen hartstikke leuk vindt! ”
“Hmm. Komend weekend wordt het 30 graden, misschien moet ik er inderdaad eens een weekendje met de caravan op uit?” twijfel ik. “Maar ik kan pas vrijdagavond weg.”
“Wanneer je zelf een camping in Nederland uitzoekt, rijd ik je caravan vroeg in de middag erheen en sluit ik ook alvast alles voor je aan. Hoe klinkt dat?” probeert mijn moeder me over te halen.
“Dan rijd ik gelijk met ma mee naar de camping en zet ik alvast het tentje voor de kinderen op,” belooft mijn zus er meteen achteraan.
“Wanneer je dan met de kinderen vrijdagavond aankomt, vervolgt ze, “kunnen ze meteen naar bed en kun jij nog even met een lekker wijntje in alle rust voor je caravan zitten.”
bron: eigen foto (YA)
Met het laatste aanbod haalt ze me over de streep. Ik boek ’s avonds een leuke camping aan zee. En ik stop alvast een fles rosé in de koelkast van mijn caravan.
“Lekker wijnen, lekker wijnen!” joelen de kinderen.
“Vanaf nu noemen we de caravan “Chateau Wijnland,” geniet ik met ze mee.
Vrijdagmiddag, een paar uur later dan afgesproken, rijdt mijn moeder samen met mijn zus de oprit op, om de caravan aan te haken. Maar dat lijkt eenvoudiger dan het is. De stekker van de caravan krijgen we niet in het stopcontact van de auto geplugd. Wat we ook proberen, het past gewoon niet. Op mijn knieën probeer ik het technische probleem van dichtbij te aanschouwen; de waterdichte beveiligingsklep van de stekker gaat niet ver genoeg open en zit daardoor in de weg.
“Bajonetsluiting!” weet mijn moeder.
“Wat is een bajonetsluiting?” vraag ik wanhopig.
“Wacht effe, ik zoek ’t op!” roept mijn zus.
Wij, als vrouwelijke drie-eenheid, vormen een prima team: moeder en dochter, en zus voor de geestelijke ondersteuning. Geestdriftig googelt zus op haar mobiel naar oplossingen.
bron: eigen foto (YA)
Ik ben zelf de meest praktische van het stel, al zeg ik het zelf. Ik voeg meestal de daad bij het woord, voordat er überhaupt een woord gevallen is. In dit geval draai ik maar eens flink aan de stekker. Met als resultaat dat een van de vele elektriciteitsdraadjes in de stekker losschiet. Dus sloop ik de klep er uiteindelijk maar vanaf. Nu past de stekker.
“Dat heb je toch prima opgelost?” prijst mijn moeder. “Ik heb er maar meteen een leuk filmpje van gemaakt!”
Mijn moeder is degene, die altijd alles zo leuk weet vast te leggen. Voor haar testament op Facebook, waarin ze het beeldmateriaal heel gul deelt met alles en iedereen. (Maar om privacy redenen mag het filmpje hier helaas níét bij het woord gevoegd worden).
Samen met de kinderen zwaai ik mijn moeder en zus uit. “Tot straks!” beloof ik.
Mijn moeder wappert vrolijk met haar hand door het open raampje. Ook om maar meteen richting aan te geven, omdat de richtingaanwijzer van de caravan het niet meer doet. Ik neem aan door het inmiddels los bungelende draadje.
Ik ga met de kinderen weer naar binnen en we pakken op ons gemak alle spullen in. Nadat we uitgebreid hebben gegeten, besluiten we zo langzamerhand toch maar eens te vertrekken. Ik verheug me alvast op een gespreid bedje en een heerlijk glas wijn.
“Euh, mam? Volgens mij zijn dit de caravansleutels, toch?” Mijn dochter wijst naar een sleutelbos die op het buffet ligt.
“Oeps. Da’s niet handig…” murmel ik verschrikt.
bron: eigen foto (YA)
Ik bel mijn zus, die me trots mededeelt dat de caravan al op zijn plaats staat. En ook dat ze verder niets meer kunnen doen, omdat ze de sleutel vergeten zijn. Na enig onderling overleg hebben ze besloten om toch maar naar huis te gaan.
“Joh, de caravan staat. Jij redt jezelf nu heus wel!’ klinkt het opbeurend. Beteuterd kijk ik naar buiten. Het is inmiddels al aan het schemeren. Wanneer we aankomen zal het aardedonker en misschien zelfs al tegen twaalven zijn. En zal ik alles alleen moeten installeren. In het donker, ja.
“Als je iets niet weet, moet je me gewoon bellen hoor, dan zoek ik het wel voor je op,” mompelt mijn zus geeuwend. “Ik ga maar eens naar bed.”
Wanneer we aankomen, stuiten we al meteen problemen. In het donker kan ik het aansluitingspunt voor de elektriciteit op de camping niet vinden. Ik bel mijn moeder uit bed voor advies. “Gewoon even verder zoeken. Komt goed. Het is tijdens een kampeervakantie vooral belangrijk dat je leuke foto’s maakt,” beweert ze. “App je ze meteen even naar me door?”
Om half 3 ’s nachts heb ik eindelijk alles aangesloten, opgeruimd en ook nog eens de voortent opgezet. Onwennig lig ik in mijn bed in de caravan. Onder een handdoek, omdat ik mijn eigen dekbed vergeten ben mee te nemen. Net voordat ik hondsmoe in slaap val, stuur ik mijn moeder nog even snel een foto van mijn ongeopende fles Chateau Wijnland.
