Bron: Pixabay.com
Eind jaren ’80 werd ik, zoals ik al eerder in Muziekrubriek! heb verteld, bijgespijkerd in de muziekgeschiedenis. Ik had onder andere een vriendin die idolaat was van bands waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn. Zo ook Talking Heads, die in 1991 alweer ter ziele ging (maar dat wisten we toen gelukkig nog niet).
Toen ik voor dit stukje even in de historie duik, kwam ik erachter dat Psycho Killer al van 1977 is. Nooit geweten! Wereldnummer. Ik kende het alleen in de live-uitvoering in de film Stop Making Sense, en ik geloof dat ik dat ook wel zo wil houden. Want voor de grap heb ik eerder even het origineel van Slippery People geluisterd. No ma’am thank you bam. De energie die van Stop Making Sense uitgaat is voor mij de maat van Talking Heads. Rammen op die bongo! (Hier dan ook even de betere versie).
Maar mijn favoriete nummer van Talking Heads is beslist What A Day That Was. De tekst is vrij heftig, en een nog steeds actuele maatschappelijke aanklacht. Dat hoor je er dan weer niet aan af, wat ongetwijfeld ironisch bedoeld is. Want los van die tekst word ik er ontzettend vrolijk van.
Als ik het refrein hoor, krijg ik altijd de neiging om als een kind met mijn armen wijd vliegbewegingen te maken. Het is zo dansbaar, het is een wall of sound, waarbij de melodie op een aparte manier wisselt en toch bij elkaar blijft, die gitaarrifjes, de clip met die schaduwen is bizar…there is just so much going on there…maar alles klopt.
Is it a plane, is it a bird? No, it’s David Byrne with Talking Heads! We’re going boom boom boom. That’s the way we live.
