bron: pixabay.com
Aangezien we beiden al redelijk vlot uit het water konden komen met ons wakeboard en flink wat meters achter de boot konden maken, werd het tijd voor wat meer uitdaging. Zoon was het met mij eens. In tegenstelling tot hem, kost alles mij meer moeite. Het is überhaupt al heel wat dat ik in korte tijd heb leren wakeboarden. Iets waar ik, al water happend, toch nog een jaartje of vier mee heb geploeterd. Tot vorig jaar. Toen lukte het mij, zowaar in één keer. Achter onze eigen boot. Sindsdien gaat het wakeboarden – in vergelijking met het debacle van de eerste paar keer – super goed.
Wakeboarden achter de boot lukte mij dit keer zelfs sneller dan zoon, die meer moeite had om uit het water te komen. Maar daar hield mijn leercurve dan ook wel op. Een groot verschil tussen ons is dat ik te voorzichtig ben. Ik denk teveel na bij wat ik doe en ben daarbij ook nog eens te bang om te vallen, met de nodige pijntjes tot gevolg. Dus leer ik stapje voor stapje. Bekijk 100 keer de youtube filmpjes. Lees boeken, verslagen en neus rond op forums. Ik zal toch niet de enige zijn die hier tegenaan loop?
Zoon springt letterlijk in zeven sloten tegelijk. Zoals hij eerder al eens tegen mij zei: “Ja, van buiten doe ik wel stoer, maar eigenlijk vind ik het heel spannend. Maar: fuck it! Ik dóé het gewoon!!” En dan ziet hij de gevolgen daarvan later wel. Hoe vaak denk je achteraf niet: sjee, dat viel reuze mee!! Als ik op mijn leeftijd nog iets wil leren, zal ik duidelijk meer zijn voorbeeld moeten volgen.
bron: pixabay.com
Om in de bewoording van zoon te blijven (dat met dat ‘fuck it’), maakte ik dus kort geleden mijn eerste voorzichtige “sprongetjes” over de hekgolven van de boot. Met voorzichtig bedoel ik geen wake-to-wake van zes meter maar een mini jumpje van een paar cm hoog. Van buiten naar binnen, terug naar het midden van de golf. HELL YEAH! DID IT!! Weet je wat voor een adrenaline boost je daarvan krijgt? Het was er in ieder geval eentje waarvan ik gewoon heel de nacht heb liggen stuiteren in bed. Kon niet slapen, omdat ik zó onwijs trots op mijzelf was dat ik iets gedaan had, waarvan ik nooit had durven dromen dat ik dit ooit nog eens zou kunnen.
Je snapt, het hek is nu van de dam. Wanneer we gaan wakeboarden (wat we in mijn ogen véél te weinig doen, want er zijn jammer genoeg ook nog andere verplichtingen) ben ik alleen nog maar bezig met het uitproberen en maken van sprongetjes. Voor Zoon kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Na drie sprongen en wat “ollies” is ie alweer bezig met andere trucjes. Inmiddels hebben we beiden aan den lijve ondervonden dat water geen genade kent wanneer je er met 30 km/h op klapt. Wanneer je je oogballen tegen de achterkant van je schedel voelt klappen, weet je dat je iets niet goed hebt gedaan.
Er valt nog heel veel te verbeteren en ondanks mijn niet zo snelgroeiende leercurve is er toch een voorzichtige stijgende lijn te zien. Dus inderdaad: FUCK IT, gewoon doen!! Maar eh, toch houd ik het voorlopig nog wel even bij mijn veilige tweecentimetersprongetjes.
bron: pixabay.com
