Dochter heeft een toetsweek. Toen ik net thuiskwam kreeg ik de vraag of ik haar kon helpen met de – ook voor mij – lastige vakken. Natuurkunde bijvoorbeeld. Dat was vroeger en is nu nog steeds een drama voor me. Maar door haar alles langzaam voor te lezen en haar de formules aan mij te laten uitleggen, was het probleem gefikst. Het was niet zo dat ze het niet snapte; ze had enkel een beetje vertrouwen in zichzelf nodig. En vreemd genoeg vertrouwt ze er nog steeds op dat ik haar wel kan helpen, terwijl ze weet dat ik er ook niet veel van begrijp. Dat blinde vertrouwen in mij van toen ze kleiner was, lijkt voorlopig stand te houden.
Uiteindelijk draait alles om vertrouwen
Bron: Pixabay.com
En daar draait het leven om. Om vertrouwen. Vertrouwen in anderen, in bekenden, maar ook in wildvreemden. Vertrouwen in jezelf, in je geest, maar ook in je lichaam. Vertrouwen dat alles uiteindelijk wel goed zal komen. Mis je dat vertrouwen, dan blijft er uiteindelijk niet veel meer van je over dan een trillend hoopje mens in een hoekje van de kamer.
Toch vind ik het met de jaren lastiger worden, dat vertrouwen. Mensen stellen jou en anderen teleur. Mensen van wie je het aan zag komen, maar ook mensen van wie je het nooit verwacht had. Soms worden mensen ziek en verlaten ze je, terwijl je ze nog zo nodig had. Mensen veranderen, je groeit uit elkaar. Vriendschappen en relaties waarvan je dacht dat ze er altijd zouden zijn, zijn op een dag verdwenen. Dieren zijn rechtlijniger, betrouwbaarder, maar ook die worden oud en overleven je meestal niet.
Weer in jezelf geloven
Het allerlastigst vind ik het, wanneer je niet meer op jezelf kunt rekenen. Als je lichaam stuk gaat en/of ziek wordt. En als dan net wanneer je weer een beetje beter denkt te zijn, er wéér wat anders kapot gaat. Wat dat betreft hebben mijn lichaam en ik niet de beste relatie. Nóg erger lijkt het me, wanneer ook je geest je in de steek laat en je je eigen ik verliest. Wanneer je geest gaat dwalen en je de weg terug niet meer kunt vinden.
Gelukkig is vertrouwen niet rationeel en is het er elke keer, tegen beter weten in, toch weer. Vertrouwen dat de zon opkomt, vertrouwen dat de meeste mensen het beste met me voor hebben en vertrouwen dat mijn lijf misschien toch nog een tijdje meegaat. Na al die overwegingen schalt daarom vanavond ‘Have a little faith in me’ uit de speakers. Morgen duw ik het kleine onzekere meisje dat er vandaag even niet zo in gelooft terug in ’t hoekje van mijn brein en ga ik er weer vol tegenaan. Met een beetje vertrouwen moet dat lukken.
Mooi stukje. Ik zal het ook proberen. Dank je wel.