Een random namiddaggesprekje op de HVD-kletsapp:
Marga: “Ik schrik er soms van wat wij allemaal op ons bord hebben. Zijn wij nou een club vrouwen met heel veel gedoe of is er overal zoveel aan de hand? Sjongejonge. Knuffel voor iedereen die het nodig heeft!”
bron: pixabay.com
Lou: “Ik denk dat het vooral ook aan de leeftijd ligt. Wij zijn nu allemaal zo goed als 40+ toch? Alleen Irene nog net niet. En ze zeggen wel dat dan pas het echte leven begint, maar dan beginnen vaak ook de echte problemen… Ouders die echt oud worden of overlijden, gezondheidsproblemen, relatieproblemen, werkproblemen… Voor die tijd zit alles nog in de lift, ben je jong en vitaal en zijn je ouders dat vaak ook nog. Na de 40 begint de aftakeling van jou, maar óók van je directe omgeving, om het maar even hard te stellen. Ook een soort van midlife crisis van jouw hele leefwereld, vermoed ik…”
Karin (48): “De 40 vond ik geen probleem, maar bij de 30 heb ik echt gehuild op mijn verjaardag. Maar mijn leven is altijd een struggle geweest, daar heeft leeftijd weinig aan veranderd. Nou ja, ik heb tenminste een eigen huis nu, dat is wel fijn. Maar de 50 vrees ik wel een beetje, ja. De lichamelijke aftakeling is begonnen. Edoch, ik leer nog elke dag en ik ben ontzettend blij dat er nog steeds progressie is. Al vind ik dat soms ook wel weer vermoeiend. But I guess that’s life.”
Yone (bijna 46): “Tussen 37 en 40 had ik een veel betere conditie dan ooit en liep mijn leven wel oké. Sinds mijn 40ste lijkt echt álles om me heen af te brokkelen…”
Marga (41): “Klopt, Lou. Enerzijds wordt het er allemaal niet gezelliger op. Anderzijds wel omdat we gewoon geen tijd meer hebben om ons druk te maken over dingen die er eigenlijk niet toe doen. En dat geeft ook weer lucht.”
Enfin. Het viel ons op: midden in het leven lijkt alles om je heen ineens steeds meer af te takelen. Mensen vallen weg, soms veel te jong. Je weet beter wat je wilt en vooral wat je níét (meer) wilt. Je ziet je ouders nu écht oud worden of zelfs dementeren. De gesprekken in je vriendenkring gaan steeds vaker over allerhande kwaaltjes en ziektes. Je kinderen (als je die hebt) worden steeds zelfstandiger, doen hun eigen ding, vliegen uit. Het is op alle fronten loslaten geblazen.
bron: eigen foto (LB)
Midden in het leven merk je pas goed dat alles eindig is en dat veel alledaagse zaken steeds ‘stroever’ gaan. En daar ga je ook steeds meer naar leven. Voorzichtiger, maar vooral intenser. Meer weloverwogen. Bewuster. Zolang het nog kan. Je kiest uitdrukkelijk en moet dan zowat verplicht van al het gekozene genieten. Geniet! Het liefst dubbelop. Dat is een bevel.
Zo bekeken klopt de uitspraak wel: met 40 begint het leven pas echt, maar enkel omdat je dan merkt dat minstens de helft ervan al voorbij is. De shit is, dat ik die veertig – uitgerekend vandaag – óók alweer 8 jaar gepasseerd ben. Ik vrees dus dat dat ‘levensmidden’ toch echt al enige jaren achter mij ligt.
Wat rest mij dan nog? Nóg bewuster leven? Nóg meer koesteren? Nóg meer waarderen? Nóg beter kiezen? Ja. Dus laten we dat maar doen dan. Hoera!
