Als liefhebster van real-life tv moest ik even wennen aan ‘Terrace House, boys & girls in the city’. Deze Japanse serie is te zien op Netflix. By the way: hoera voor Netflix! Bingewatching is the best thing ever!
Voor de duiding: drie meiden en drie jongens leven in een big-ass, luxueus huis. Ze studeren en/of werken en wij volgen ze in hun dagelijks leven. “No script!” zegt het panel elke aflevering nadrukkelijk. Ja, er is een panel! Vijf Japanse celebrities becommentariëren op hilarische wijze wat er gebeurt.
Iedere bewoner heeft een andere reden waarom ze graag in het huis willen wonen, maar uiteindelijk willen ze allemaal heel graag (veel) liefde vinden. Een groter contrast met Nederlandse varianten als Ex on the Beach of Utopia (don’t judge, ik kijk die troep met veel plezier!) is er niet. In deze programma’s zien we met grote regelmaat scènes die in softporno films niet zouden misstaan. Zelfs ik als doorgewinterde kijker was redelijk geschokt over wat ik zag in de laatste serie van Ex on the Beach.
Niets van dit alles in ‘boys and girls’. Het lijkt alsof we naar een Engels kostuumdrama à la Pride and Prejudice kijken, waar Mr. Darcy en Elizabeth elkaar, ondanks misverstanden, drama en plot twists, aan het einde van de film tóch nog vinden. Er wordt uitvoerig en zeer langdurig om elkaar heen gedraaid. De communicatie verloopt moeizaam. Volgens onze maatstaven spreken ze in raadsels. Pas als ze zeker weten dat ze verliefd zijn op de ander wordt dit ook uitgesproken. Maar voordat dat gebeurt, zijn ze al meerdere malen van gedachten veranderd.
Het kan bijvoorbeeld zijn dat de ander niet ambitieus genoeg is. Een grotere zonde lijkt er niet te zijn in de Japanse cultuur. Jongeren moeten een doel hebben in het leven en daar in een rechte lijn op af stevenen. Als ze geen doel hebben, wordt dat gezien als falen.
Kortom: ik ben gefascineerd. Eén seizoen speelde zich af in Hawaï en daar was de sfeer al wat losser. Maar uiteindelijk vind ik de Tokio-versie toch leuker om te zien. Zo zijn er wel eens ruzies, maar die worden bijna zonder stemverheffing besproken en opgelost. Maar de onderhuidse woede en frustraties zijn bijna voelbaar.
Grote bijkomende pre: het eten. Die mensen draaien de lekkerste en mooist uitziende maaltijden in elkaar. Er is zelfs een twitter-account met foto’s van al die heerlijkheden. Aangezien mijn hele leven óók draait om lekker eten, is dit natuurlijk een reden om te blijven kijken.
.jpg)
bron: nl.wikipedia.org (slightly cropped)- CC2.0 – Credits: Jun OHWAHDA
Zo zag ik een keer Okonomiyaki voorbij komen. Ik was meteen getriggerd, want mijn ideale comfort food is pannenkoeken. Ik heb de kunst van pannenkoeken bakken echt geperfectioneerd, al zeg ik het zelf. Ze zijn niet te dik en niet te dun. Ik bak ze met appel , spek, kaas en allerlei combinaties van het voorgaande.
Okonomiyaki is eigenlijk hetzelfde, maar dan anders. Je kunt er alles ingooien wat je nog over hebt. En als het gevaarte klaar is, gooi je er nog mayo, een heerlijke rode saus en gefrituurde uitjes overheen. Ik was al verkocht bij ‘pannenkoek’, maar met mayo en gefrituurde uitjes… maak me gek! Ik maakte het afgelopen zondag en het was een doorslaand succes.
Serieus, kijk Terrace House en maak die pannenkoek! Trust me!
Het Nederlandse recept (met ingrediëntenlijst) vind je >> hier << op 24kitchen, maar de Engelse video hieronder is ook niet mis te verstaan. Vooral de manier waarop en de snelheid waarmee de kok “okonomiyaki” uitspreekt. Nog even oefenen dus.
Of deze, wat meer langdradige, van een echte Japanner:
Take your pick!
