Afgelopen weekend is mijn moeder overleden. Ze had al jaren COPD en haar longen waren nu echt op. Gelukkig heeft deze laatste heftige periode niet erg lang geduurd. De laatste jaren had ik nauwelijks contact met haar en de rest van de familie (wegens redenen, die deels ook aan mij liggen), maar ik ben blij dat ik nog wel de gelegenheid heb genomen om afscheid te nemen. Zij was daar ook heel erg blij mee.
Bron: Eigen foto KvdS
Op deze foto zie je mij en mijn moeder toen ik een jaar of 2 was. In door haar zelf gemaakte kleren. Tot in mijn pubertijd heb ik die aan moeten trekken – niet deze natuurlijk, maar dat mens zat altijd achter de naaimachine toen. Je begrijpt dat ik haar daar destijds om vervloekte. Maar hier had ik er dus nog wel lol in zoals je ziet. Ze was een creatief mens, kookte de sterren van de hemel. Ze speelde toneel, zong en speelde piano, en ze schreef alsof haar leven ervan af hing. Ik heb gelukkig een aantal van die dingen van haar geërfd.
Al snel na haar opname in het ziekenhuis was er een familie-app-groep, waar ook allerhande aanhang zich bij aansloot. We hebben nogal wat stief- en adoptiefamilie. De stiefjes uiteraard aangetrouwd, maar mijn adoptiebroers zijn vrienden van mijn broers, die mijn moeder in haar grote hart sloot. Ik weet zeker dat ze, ondanks de ellende van de benauwdheid, genoten heeft van de aandacht die ze kreeg deze laatste paar dagen, ook al is niet iedereen in de gelegenheid geweest om langs te komen. Toen ik bij haar was, had ze, na bekomen te zijn van een hevige aanval van benauwdheid, nog best behoorlijk wat praatjes. Adoptiebroer W. kwam toevallig ook langs, en hij durfde het, ondanks de formeel toegestane 2 bezoekers op de IC, aan om zijn eega erbij te vragen. Het ging allemaal nergens over, maar toch was het een bijzonder liefdevol uurtje. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik was er niet bij toen ze overleed. Ik lag zelf op bed met migraine (stressreactie). Maar sowieso had ik het waarschijnlijk niet gered om op tijd in het ziekenhuis te zijn. Voor haar had het niets uitgemaakt, ze is uiteindelijk met de nodige hulp in haar slaap overleden. Maar voor mijn broers had ik er wel willen zijn. Gelukkig hadden ze elkaar en de sterke vrouwen naast hen.
De avond na mijn bezoek schreef ik een gedichtje, dat eigenlijk nog niet af is naar mijn smaak, maar soms is een ruwe versie van je gevoel ook de moeite waard om te delen.
Uiteindelijk telt alleen de liefde
Al die toestanden in het leven
Zo moeilijk als het is
De ruzies en de meningen
Het weglopen omdat
Het soms gewoon teveel is
Al dat gedoe en al die ruis
Binnenin maar ook van buiten
Ingewikkeld als dat is
Ik heb veel van je geleerd
Je bent mijn mamsie en ik hou van jou
Dat is zoals het hoort, en hoe ´t is
Uiteindelijk telt alleen de liefde
Tot slot lijkt het me niet meer dan gepast om een van haar lievelingsnummers van Rita Hovink te laten horen.
❤️ heel veel sterkte en een mega knuffel…
sterkte..