Hoera! Paul en ik zijn getrouwd!!
“Ohh, feest gevierd zonder mij uit te nodigen?”
“Huh?! Waarom wist ik het niet?”
“Wat leuk! Wie hebben jullie allemaal uitgenodigd?”
Zomaar wat vragen van mensen aan wie we het al verteld hebben. En niets van dat. Geen feest. Geen mensen. Geen aankondiging. Niets.
Foto: Marwan Magroun, gebruikt met permissie van ‘Wat We Doen’ En lees ons stukje voor watwedoen.nl ook even.
Mijn dierbaren en de lieve mensen die dichtbij me staan, weten dat ik een gelovige moslima ben. En weten dat ik heel graag islamitisch wil trouwen. Mijn band met Allah is voor mij het belangrijkste, daarna komt de rest. Paul is geen moslim. Paul is een geweldige man en met hem wil ik oud worden, inshaAllah. Ik kan prima leven met wie hij is. We laten elkaar in onze waarde en respecteren elkaars manier van leven.
Mijn lieve ouders hebben na zes jaar onze relatie kunnen begrijpen en accepteren. Dat heeft heel veel geduld en liefde gekost. Nu hebben ze Paul omarmd als was hij hun eigen zoon. Voor nu is het belangrijkste dat je weet dat mijn ouders mijn relatie begrijpen en accepteren en van Paul houden. Hun enige wens is dat ik islamitisch trouw.
Mijn lieve ouders zijn ziek. Mijn vader heeft 14 juli te horen gekregen dat zijn longkanker is uitgezaaid. Twee dagen later overleed zijn broer, die onderweg naar Nederland was om zijn oudste broer te bezoeken. Hij maakte een tussenstop in Frankrijk, bij zijn zoon, waar hij die avond in zijn slaap overleed.
Mijn ouders kochten een enkeltje naar Marokko om mijn oom te begraven. En de intentie bleek dat mijn vader het liefst gewoon maar in Marokko bleef.
Inmiddels was het zomervakantie. Paul en ik zijn naar Marokko gegaan om mijn ouders te bezoeken. Want wat als mijn vader kwam te overlijden, zonder dat ik hem nog heb kunnen vasthouden? Hun grootste wens is dat ik zou trouwen. Er zijn drie manieren om te trouwen: Wettelijk voor de NL wet, wettelijk voor de Marokkaanse wet, Islamitisch trouwen (koran recitatie en getuigen, de oldskool manier zeg maar, zoals destijds mijn omaatje was getrouwd).
Ik heb in Nederland met heel veel mensen contact gelegd en gevraagd of zij iemand kennen die me islamitisch zou willen trouwen met Paul. Er was niemand die dat wilde doen. Want Paul is geen moslim en een moslima hoort niet met een niet-moslim te trouwen. Niemand die begrip had voor mijn argumenten of voor de situatie. We wilden niet voor de wet trouwen, omdat er praktische bezwaren zijn tegen samenwonen. Als je voor de Nederlandse wet trouwt, moet je op één adres wonen. Voor de Marokkaanse wet trouwen kan alleen als je een Nederlands trouwboekje hebt. En in Marokko voor de Marokkaanse wet trouwen is zoveel gedoe, daar hadden we én geen tijd voor én geen zin in.
Zelfs in Marokko vertelden mijn tante en oom mij dat er niemand is die ons zou willen trouwen, omdat hij geen moslim is.
Lang verhaal kort, er was dus niemand die bereid was ons islamitisch, wat voor mij het belangrijkste was, te trouwen.
In Marokko hadden we op een avond mijn ouders mee uit eten genomen. Het was een heerlijke avond. Paul begon te praten over het leven en de liefde en stelde mijn ouders de vraag: “Vertrouwen jullie mij erop dat ik goed voor jullie dochter zal zorgen?” waarop mijn ouders beide “ Ja!” antwoordden. Toen vroeg hij mijn ouders officieel om mijn hand: “Mag ik jullie dochter trouwen?” Waarop mijn vader antwoordde: “Ja, waarom niet?!” – met een heerlijk Marokkaans accent 🙂
Onderweg terug naar huis in de auto, rond een uur of 23u kondigde mijn vader aan: “Mijn dochter… ik zie dat jullie zoveel van elkaar houden. Er zal niemand zijn die jullie wil trouwen. Daarom wil ik het doen. Paul is geen moslim, het enige wat ik kan hopen is dat Allah Pauls hart opent voor de islam. Morgenochtend na het Fajr-gebed (5:00u!!!) ga ik jullie trouwen.”
Zo gezegd, zo gedaan. Ik deed mijn ochtendgebed. Na het gebed gingen we met ons vieren op de hoekbank zitten en begon mijn vader de mooiste koranverzen uit de Koran te reciteren. Hij maakte samen met mijn moeder smeekbedes voor ons en gaf ons zijn zegeningen.
Het voelde voor mij alsof er een enorme last van m’n schouders viel. Islamitisch trouwen heeft voor Paul niet dezelfde betekenis als het voor mij heeft. Ik geloof heel erg in liefde. Ik geloof ook heel erg in Allah’s woorden: Lakoum dinokoum wa liya deen. Wat letterlijk betekent: Jij jouw geloof en ik het mijne.
We vonden geluk en liefde in elkaar. We laten elkaar groeien en gloeien. We hebben elkaar lief, tot het lot ons scheidt.
Prachtig verhaal Amoorah.
Ik vind dit zó mooi!