“Wat vind je?” vraag ik vriend terwijl ik voor hem door de kamer paradeer.
“Ga je dat állemaal aantrekken?”
“Hoezo?!? Vind je het niet mooi? Ik voel mij best wel kerstachtig zo…”
“Kun je dan op zijn minst drie van die dingen uitzetten?” vraagt hij getergd.
Ik frons mijn wenkbrauwen zo dat ze elkaar bijna raken. “Wil je dat ik van de sokken gereden word op die dijk?”
bron: pixabay.com
Ik stop met lopen en kijk hem bedenkelijk aan. Ik heb een reflecterend hesje aan waarop rode LED-lampjes op zijn aangebracht. Om elke arm en been heb ik een reflecterende band waar eveneens LED-verlichting op zit, die – in tegenstelling tot het hesje – hysterisch knippert.
“Als je zo in het donker over straat gaat denken ze op zijn minst dat er een alien geland is. Of dat er een nieuwe hoerentent geopend is. Alhoewel… Het is een dorp hè. Dan vast dat eerste.”
“Laat ze dat maar denken, dan stoppen de auto’s in ieder geval of ze maken rechtsomkeert en kan ik met mijn paard rustig over de dijk wandelen zonder aangereden te worden.”
De volgende dag neem ik alle verlichting mee naar stal voor een wandeling in het donker. We gaan de nieuw aangeschafte spullen in de praktijk testen. Hesje om en de verlichting aan. Armen en benen voorzien van de reflecterende banden met de lichtjes op standje hysterisch. Ook Poownie krijgt een set om alle vier zijn benen. Oké, toegegeven, het is even wennen met al dat rode licht dat we nu uitstralen. Ik voel mij eerlijk gezegd ook wel een beetje voor aap lopen.
We zijn de dijk nog niet op of ik hoor achter mij: “Jingle Bells, Jingle Bells… Leuke outfit, dame!!” Een hardloper die, zelf onzichtbaar in het donker, mij passeert. Haha, heel leuk. Ik roep hem na dat wij in ieder geval niet zo makkelijk over het hoofd gezien kunnen worden. Dan komt mijn eerste testobject door de bocht scheuren. De bestuurder ziet, als het goed is, nu een chaos van rode lampjes op zich afkomen. Voor het grote what-the-fuck?!?-effect draai ik rondjes en spring in de lucht. De auto gaat vol in de remmen. Hij staat bijna stil als wij hem passeren op het smalle stukje dijk.
Ik bedank de bestuurder en loop door. Als we eenmaal de dijk af zijn, begin ik er lol in te krijgen. We zoeken een stukje gras op waar we alle twee veilig staan. Poownie kan lekker grazen en ik zie van links en rechts al het verkeer aankomen. Brommers, scooters en auto’s… Ze remmen allemaal af. Ze snappen blijkbaar niet wat ze zien. Rode zwevende lampjes die ook nog eens bewegen… Fietsers die voorbijkomen, maken er grapjes over en wandelaars stoppen om een praatje te maken. Het is hilarisch om te zien hoe andere weggebruikers hierop reageren. Mijn missie is geslaagd.
De andere dames op stal grappen de eerste week nog wat over onze nieuwe outfit. Maar al snel zijn ze overstag en zien ze de veiligheid er ook van in. Als we na een tijdje met zijn drietjes inclusief onze paarden over de dijk naar de manege wandelen, krijgen we het ene “compliment” na het andere over onze zichtbaarheid. Want wij mogen gezien worden. Kijk, dáár kun je mee thuis komen!
bron: pixabay.com
