bron: pixabay.com
Er komt een keer een moment dat je thuis zit. Alleen. En dat er even niets is. Dat je kunt gaan verwerken.
Bij mij kwam dat moment iets later dan bij de meeste mensen. Mijn manager liet mij weten dat de media toch aandacht gingen schenken aan mij en mijn kanker. Ik ben te bekend, kijkcijfers, extra hits op internet, concurrentie voor blijven, enzovoorts.
“Hoe wil je daar mee omgaan, lieverd?” vroeg mijn manager.
“Niet,” was mijn eerlijke respons, “ik wil gewoon rust en de kans krijgen om het gewoon binnen te laten komen. Ik heb kanker, en ik krijg niet eens de kans om daar over na te denken. Of überhaupt te voelen hoe ik hier mee om wil gaan.”
“Regel ik. Hou je taai.” En hij hing op.
Een appje kwam binnen. Mijn manager. Hij stelde voor om alle binnenkomende berichten naar hem door te sturen. Hij zou de vragen afhandelen.
Een kort berichtje stuurde hij naar de verschillende media: “Wij begrijpen dat u vragen heeft en dat u wilt publiceren. Toch doen wij een dringend beroep op uw discretie. Geef haar de kans om dit trieste nieuws zelf te verwerken. Zodra ze eraan toe is, zal ze haar volledige medewerking verlenen.”
En omdat mijn manager een verstandige man is, tikte hij bij iedere ontvanger een korte, extra ‘motiverende’ mededeling. Dingen in de trant van: “Mocht u haar wens niet respecteren, dan…” en dan zinvolle aanvullingen als: ‘…zal ik uw vrouw moeten vertellen over uw prostitutiebezoeken toen en toen.’ Of: ‘…ga ik ervan uit dat de belastingdienst bijzonder veel interesse zal tonen in uw administratie, als ik hen dit en dit even influister.’ Of: ‘…zal onze kennis van het feit dat u aan veel te jonge vrouwen zit zeker niet tegen dovemansoren gezegd worden.’ Allemaal informatie die ik als pure voorzorgsmaatregel maar even had doorgespeeld aan mijn manager. Want ik was ze zó zat, die paparazzi…
Sindsdien word ik met rust gelaten.
Mijn positie ervaar ik inmiddels als een voordeel; ik ben zo bekend met dit stupide wereldje dat ik precies weet welke misstanden er zijn. Ik zou dit soort dingen in normale omstandigheden nooit inzetten, maar nu kon ik niet anders. Ik moest rust. En ik kreeg het.
Mijn telefoon bleef stil. De deurbel ging niet meer. sociale media noemden mijn naam nog maar zelden.
Tijd om te rouwen. Maar de dag dat ik de uitslagen van alle onderzoeken en scans zou krijgen, kwam steeds dichterbij.
