Per mail kregen wij een anonieme gastblog toegestuurd. De schrijfster vertelt over de angst om haar sociale vangnet te verliezen. Zij schreef deze blogpost, omdat ze vermoedt dat ook vele anderen met deze angst worstelen.
Enige tijd geleden hebben mijn enige zus en haar man besloten om te emigreren. Daarnaast wordt mijn moeder steeds ouder, en vooral gebrekkiger, en ik acht de kans groot dat zij toch eerdaags het leven zal laten. Door dit alles wordt mijn angst met betrekking tot de afwezigheid van een vangnet in de nabije toekomst steeds groter.
Als voormalig psychiatrisch patiënt ervaar ik dagelijks hoeveel steun en support ik nog steeds heel hard nodig heb. Al was het enkel maar om me steeds weer op het rechte pad te krijgen en te houden. Ik heb altijd veel gesprekken nodig gehad om die verrekte zienswijzen en gigantische onzekerheden van mijzelf bij te sturen. Ik denk dat dat al geldt voor iedere ‘normale’ mens, maar zéker voor iemand die in psychiatrische behandeling is geweest.
Men roept niet voor niets dat een goed vangnet in de vorm van familie en vrienden nog altijd vele malen effectiever en zinvoller is dan wat lukrake gesprekken met een psycholoog. Maar wat als je familie het in de toekomst zal laten ‘afweten’ op grond van de keuzes die zij maken? Daar mag ik – als rechtgeaarde medemens – vanzelfsprekend niets van zeggen. Daar mag ik niet tussen springen. Het is immers hún leven. En ik besef eens en te meer dat ik deze blog in feite schrijf vanuit een zeer egocentrisch motief en perspectief.
Ik ben alleen maar ontzettend bang dat mijn vangnet ooit – binnenkort? – verdwenen zal zijn. Dat ik dan niet meer terug kan veren en in een immens diep gat van totale eenzaamheid val. Dat ik geslachtofferd zal worden door mijn eigen psychische onvermogen.
Terwijl ik dit allemaal zo schijnbaar evenwichtig neerpen, biggelen grote tranen over mijn wangen. Want ergens weet ik – vóél ik – dat ik mijn eigen problemen nu ook projecteer op dat vangnet. En misschien is het inderdaad handiger als ik daarover dan tóch maar eens een gesprek voer met zo’n psycholoog. Al was het enkel maar om een tijdelijk klankbord te vinden. Een steunpilaar die me de komende maanden, terwijl alles nog in flux is, nog heel eventjes overeind houdt.
bron: pixabay.com
