Bron: pixabay.com
Het is 1e kerstdag en ik zit te dubben over de Muziekrubriek! voor deze vrijdag, zoals vaak op woensdag…of dinsdag, of donderdag – ook in de vakantie. Eigenlijk ben ik elke dag wel bezig met bedenken welke muzikant, welk lekker muziekje of lollige videoclip ik de lezer wil voorschotelen. Dat heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat ik ontzettend alert ben op de muziek die ik hoor, en dat in geval van leukigheid, mijn interesse net wat verder gaat dan normaal. Dat is echt een verrijking.
Het nadeel is de keuzestress die erbij komt kijken, en vooral de deadline, in combinatie met het feit dat ik er een leuk of interessant verhaal bij wil vertellen. Ik heb de nodige half afgemaakte concepten staan, en een paar lijstjes met mogelijke kandidaten, die ik dan ook vaak gewoon weer vergeet. Er is zoveel moois! Ik heb een paar hele toffe nieuwe ontdekkingen in de pen zitten.
Maar vandaag werd ik geïnspireerd door Betty’s verhaal over kersttradities. Ze verhaalt over vroeger en de kerstliedjes die in de kerk werden gezongen. Liedjes die ik op de katholieke basisschool en in het kerkkoor ook heb geleerd. Ja, wij waren katholiek, maar mijn moeder heeft er, tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging, volledig de brui aan gegeven (eigenlijk nooit geweten hoe mijn vader daarover dacht, maar ik vermoed dat dit een van de weinige dingen was waar ze het wel over eens waren). Ik vond dat toen wel raar, want iedereen die ik kende ging op voor het vormsel. Hoewel ik geen benul had van wat dat inhield, wilde ik dat natuurlijk ook. Tot ze me fijntjes vertelde dat ik dan ook elke zondag naar catechisatie moest. Daar eindigde mijn ambitie meteen. Het kerkkoor had ik toen allang achter me gelaten, wegens dat ik niet solo mocht zingen en ik dat bij de musicalvereniging in het buurthuis wel mocht. Mijn afvalligheid was geen grote worsteling, gelukkig.
Bron: Pixabay.com
Deze trip down memory lane deed me eraan denken dat de hedendaagse popmuziek nog steeds erg beïnvloed wordt door het geloof, hoewel je dat op het eerste gezicht niet altijd zou zeggen. Artiesten verpakken het vaak in een soort liefdesliedje. Maar ook als je het wel ziet, als ongelovige (nou ja, ik beschouw mezelf als agnost, maar van religie moet ik echt niks hebben), dan nog kun je bewondering hebben voor de schoonheid van de muziek.
Zo’n 20 jaar geleden kwam een vriendin van mij thuis – ze woonde bij me in – met een cd van The Lighthouse Family. Die had toen één flinke hit gehad met High, dus ik stond er wel voor open. En wat een geweldig album! We draaiden hem grijs, en toen ze vertrok was ik zo hooked, dat ik ‘m verdonkeremaand heb door hem in een ander hoesje te steken (sorry Joyce!). Pas later kwam ik erachter dat dit een reli-band was en zag de diepere betekenis achter hun teksten. Maar het maakt niet uit, ze maken wonderschone muziek. Er is geen enkel nummer van dit album, dat ik nog steeds af en toe helemaal luister, dat ik oversla.
Nu was het toch weer even dubben over welk nummer ik zou kiezen. Tekstueel gezien is het allemaal stichtelijk als de pest. En de muziek vind ik allemaal even mooi. Dus ik koos maar voor een hoopvolle tekst in deze donkere dagen.
Sometimes we catch a glimpse of perfect happiness
It’s when you try to have everything
That it all goes up in smoke
Let it all change
You know that some things worth hanging onto, anyway
Let it all change
You know it’s strong after everything we’ve been through, anyway
