Met de feestdagen achter de rug – en in de buik (burp) – komt nu, in het gloednieuwe jaar, het onvermijdelijke thema ‘verdwenen taille’ weer met een noodvaart om de hoek scheuren.
Heel 2019 braaf geweest (nou ja, tussen de maaltijden door, in ieder geval) en dan gooit december roet (en suiker en vet) in het eten. Sinterklaas: pepernoten, chocosinten en gevulde speculaas. Kerst: Glühwein en driedubbele dinners met minstens 3 michelinsterren. Jaarwisseling: champagne, hapjes en oliebollen. Weg taille. En de bijkomende harde waarheid: ik pas niet meer in mijn geliefde, getailleerde jurkjes. Mijn Geisha jurken, zoals ik ze noem, zijn Michelinmannetjes-jurken geworden.
Gelukkig is het ein-de-lijk januari. De maand waarin geen klap gebeurt, waarin je niets meer eet en waarin je alle nieuwjaarsrecepties heel simpel kunt ontwijken met een simpele uitvlucht: griep. Dé uitgesproken maand om die overtollige aangevroten kilo’s er weer vanaf te worstelen en je taille te ontdoen van de jou stevig omarmende vetribbels.
Althans, dat dacht ik tot nu toe. Dat mij dat wel zou lukken. Elke januari weer.
En in februari keek ik dan beteuterd. Elke februari weer.
In maart vatte ik de koe doorgaans nog een keer bij de horens om voor de zomer toch nog enigszins toonbaar te kunnen zijn, maar uiterlijk in mei gaf ik het dan volledig op. Elke mei weer.
bron: pixabay.com (+ eigen bewerking)
Maar inmiddels ben ik, met mijn 48 jaren en overgangsperikelen, een ware realist geworden. Januari gaat ’t ‘m niet meer doen. Maart tot en met mei ook niet. Dat wat eraan zit, zit eraan, wat ik ook doe of hoeveel virtuele griep ik ook heb. Het is de harde waarheid: mijn neukteugels zijn here to stay. Net als mijn oliebollenheupen en hotdog-onderkin. Zelfs mijn Samurai-zwaard past niet meer in het ceintuurtje. Er moet een andere, beter oplossing komen.
En die oplossing is verbazingwekkend simpel. Die heet: ‘gewoon nieuwe kleren kopen’. Nee, geen kleren voor de keizer; enkel voor de geisha. Voor mij. Een nieuwe Geisha jurk dus. Eentje die wél om mijn gloednieuwe welvaartstaille past. Die de heupen lieflijk verdoezelt en de boezem decent accentueert. Die ervoor zorgt dat het lijkt alsof ik wél nog steeds een taille heb. En die ook mijn derde kin (tenminste die ene…) subtiel met een kraagje afdekt, anders moet ik weer met sjaaltjes aan het werk.
Found it!
Maar… met mijn hernieuwde shopping-woede doemt meteen het volgende nieuwjaarsprobleem op: ik heb al mijn geld uitgegeven in december. Aan cadeautjes. En aan dat verrekte eten. Nu is in januari wel alles mooi in de aanbieding (sjiek voor de kerst hoeft immers voorlopig niet meer), maar toch.
Gelukkig kennen mijn kinderen mij heel goed. En mijn lief ook. Bijna beter dan ik mijzelf ken, wat op zich best wel schrikbarend is. Die hebben hun doekoe bij elkaar geveegd en mij voor de kerst alvast een fashioncheque cadeau gedaan. Omdat zij weten wat december met een dame – al dan niet op leeftijd – kan doen. Zij weten waaraan die lady in kwestie in het nieuwe jaar de grootste behoefte heeft.
Jurk, here I come!
