Haar hand op mijn arm deed ’t ‘m: de totale ontlading was daar. Samen huilden we. We schreeuwden het uit. Ik heb zitten vloeken als een dokwerker. En een seconde later gierde ik het uit. En zij deed hetzelfde. Twee totaal losgeslagen kankerwijven die niets anders nodig hadden dan drank, pizza en een veelbetekenende aanraking.
Twee hysterische vrouwen op een bank; zelfs voor mij vreet dat energie. En niet veel later keken we Netflix. Beiden een glas wijn en op het bijzettafeltje een grote doos met bonbons. Terwijl de drukke beelden op het scherm voorbij vlogen, bedacht ik mij hoe bijzonder deze vrouw naast me eigenlijk is. Een gewone collega, niets meer. Maar met iets wat ons verbond: kanker. En daarin was zij een ervaringsdeskundige. Wat ervoor zorgde dat ze aan een half woord voldoende had. Juist daarom een steun van onschatbare waarde bleek. Ik legde mijn hoofd in haar schoot.
Ik lag op mijn rug. Mijn ogen onderzochten haar gelaat. De zachte blik, waar ze talloze typerende rollen mee scoorde. In het begin van haar carrière de rol van onschuldig, doch sexy buurmeisje, later de meelevende vriendin of de moeder met een obsessie voor het bakken van appeltaarten.
Ze keek terug. Een glimlach kwam tevoorschijn.
“Wat?” giechelde ze.
“Dank je.” En ik was even stil, omdat er een brok in mijn keel weggeslikt moest worden. “Voor alles.”
Ze zweeg, een ondeugende blik in haar ogen. Ze boog naar mij toe en ik kreeg een kusje op mijn mond.
“Je bent lief.”
Niet veel later zoenden we, alsof we tienermeisjes met een onstuimig ontwakende liefde waren. Haar handen gingen over mijn lijf. Ze speelde met mijn borsten. Ik schrok er zowat van.
“Kom op lieverd. Laten we ‘kankerintiem’ worden.” En met deze woorden ontblootte ze haar bovenlijf. Daarna greep ze zacht mijn hand en leidde deze naar haar linkerborst. De neptiet. Zachtjes liet ze mijn vingers de borst omarmen. Spelen met haar tepel. “Kijk er eens naar. Zie je een litteken? Hieronder?” En ze lichtte haar borst op. Een streep verraadde een ingreep. “Dat is het. Meer niet.”
En toen zoende ze mij weer. Haar warme hand ging onder mijn trui. De andere hand stroopte mijn kanten hemdje op. Ze likte mijn tepels. Ik liet haar begaan en liet mij gaan. Als we dan toch ‘kankerintiem’ gingen zijn, dan kon ik er beter intens van genieten, bedacht ik me. En trok mijn broek uit. Tegelijkertijd mijn slip. En ik begon met mezelf te spelen.
Daar werd ze opgewonden van. Botergeil, om eerlijk te zijn.
“Voor een kankerkutje functioneert jouw yoni nog best goed,” grinnikte ze, terwijl ze haar hoofd tussen mijn dijen duwde.
In stilte kwam ik klaar.
bron: pixabay.com
