Oké, het nieuwe jaar is al dik twee weken oud, maar de discussie over het vuurwerk levendiger dan ooit. Ik snap dat er vraagtekens gezet worden bij particulier vuurwerk gezien de recente gebeurtenissen en als de discussie resulteert in een verbod, dan heb ik daar begrip voor. Maar ik wíl het niet!
Oudejaarsavond 1984
Met een onwezenlijk gevoel probeer ik me te focussen op mijn moeder die zacht aan de mouw van mijn pyjama sjort. “Wakker worden Margootje, het is bijna middernacht…”
Ik klauter uit bed, vis sokken en een badjas van de grond en sjok slaapdronken achter mijn moeder aan. In de huiskamer tref ik mijn zus aan en wat buren die in een walm van sigarettenrook en oliebollenvet al een paar uur een feestje vieren. Zus mocht dit jaar voor het eerst opblijven en zit – vechtend tegen de slaap, al zal ze dat nooit toegeven – trots tussen de ‘grote mensen’.
Ik trek een jas aan over mijn badjas, zet een muts op en trek de wanten aan die met een lang gebreid touw in mijn jas hangen. Van mijn moeder krijg ik een sterretje dat ik zo mag aansteken in het gasfornuis, voordat we naar buiten gaan. En dan is het zover. Het magische moment van aftellen is begonnen. Op het moment dat we bij 0 zijn vliegt iedereen elkaar om de nek. Een nieuw jaar, een nieuw begin. Het is begonnen!
Met het inmiddels aangestoken sterretje lopen we naar buiten. De hele straat staat daar en de beste wensen vliegen in het rond. Bibberend van de slaap en de kou staar ik naar de prachtig verlichte lucht. Het knalt en knettert. De buurman steekt wat pijlen aan en we roepen allemaal ‘o’ en ‘a’ zoals het hoort. Tegen enen is het voorbij. Mama stopt me weer in en geeft me nog een zachte kus. Met de knallen die steeds verder naar de achtergrond verdwijnen, val ik tevreden weer in slaap.
Oudejaarsavond 2019
Inmiddels ben ik mama van een puber. Al sinds hij klein is, is hij gefascineerd door vuurwerk. Eerst met een klein beetje angst, later werd er lustig op los geknald. Sinds een aantal jaar bestelt hij zelf vuurwerk. Wekenlang worden de verschillende pakketten op YouTube opgezocht, prijzen vergeleken en de juiste keuzes gemaakt in het kader van “zakgeld kun je maar één keer uitgeven”. Ik sponsor wat en zorg voor de jaarrondrommel van de Aldi, waardoor we ook verzekerd zijn van een paar fonteinen die niet hoger dan een meter komen.
Samen reizen we af naar schimmige achterafzaakjes waar we, altijd weer verbaasd door de razendgoed georganiseerde logistiek, snel weer buiten staan met onze bestelde middelen. Het glanzende en verwachtingsvolle bekkie van mijn 15-jarige is de sponsoring en de rit meer dan waard. Thuis wordt alles uitgepakt en uitgespreid. Ik veins interesse in de hoeveelheden knallen, kleuren en meters. Het maakt me ook geen moer uit wat eruit komt; zijn enthousiasme is voor mij bijna al feest genoeg.
Op oudjaarsdag gaat hij vanaf 18.00 uur los en gaan we braaf kijken als er ‘nu echt iets speciaals de lucht in gaat’. Met zijn neefje en mede-vuurwerkaddict heeft hij de tijd van zijn leven.
Om middernacht gaan we – vriend en ik en mijn zus en haar gezin – net als vroeger naar buiten. Er zijn geen buren op straat. Ons vuurwerk is het enige dat wordt afgestoken. We roosteren marshmallows boven een vuur, plunderen de drankvoorraad, liggen in een deuk om onze eigen grapjes en roepen ‘o’ en ‘a’ zoals het hoort. Mijn gedachten lopen over. Het afsluiten van het ene jaar en de start van een ander. Een onbeschreven boek vol eindeloze mogelijkheden. Ik geniet met volle teugen…
2020: geen vuurwerk meer?
Vernieling, mishandeling, schade, gestreste huisdieren, afgerukte vingers, beschadigde ogen. Ik snap de discussie over het wel of niet verbieden van particulier vuurwerk best wel. Overigens is die discussie in relatie tot veiligheid niet enkel van deze tijd, maar iets van alle tijden. En daarnaast lijkt Nederland gewoon stapelgek geworden.
Maar de gedachte dat de kinderen van mijn kind dit nooit zelf zullen meemaken, maakt me heel verdrietig. Dat magische middernachtmoment op 31 december. Daar hoort nieuwjoarschiet’n gewoon bij! Oók in 2020.
En daarna.
bron: pixabay.com
Als het net als vroeger met de sterretjes, een paar pijlen en wat geknal zou zijn, ben ik het helemaal met je eens… vroeger was het leuk.
Tegenwoordig kunnen dieren en mensen, vergeet de mensen met PTSS niet! maandenlang niet of nauwelijks in elk geval niet met vertrouwen en een veilig gevoel naar buiten, want overal hoor je wel wat geknal.
Misschien mis je die omdat je er zelf geen last van hebt, maar het is echt niet normaal meer.
Heb je dan ook nog het lef om diegene er op aan te spreken krijg je een rotje toegegooid… Je zult maar blind zijn hè…
Diegene die zo graag met vuurwerk spelen verpesten het zelf, een algeheel vuurwerkverbod, zowel op afsteken, het in bezit hebben en het kopen/verkopen.
Ik ben het helemaal met je eens Marga. Ik was altijd al gefascineerd door het vuurwerk als kind en nu ben ik nog steeds de ‘pyromaan’ van de straat als ik de rest mag geloven. Ook Elin en Jim zijn inmiddels al aardig met het virus besmet. Jammer dat het zo veel gedoe geeft en veel narigheid voor een aantal mensen (en dat neem ik ook echt wel serieus), maar nog veel ‘jammerder’ als het algehele verbod ervoor zorgt dat mijn kids deze traditie niet kunnen voortzetten. De heerlijke (maar oh zo mierzoete alcoholvrije) frambozen- of kersenlikeur die we als kind zijnde steevast dronken met oud en nieuw is ook al vervangen door kinderchampagne ;-). Laat dan niet ook het vuurwerk vervangen worden door drones of zo. Zwaar zonde….