Een achtbaan vol emoties, dat was het. Intens ook. Vooral intens. Dodelijk vermoeiend, maar tegelijkertijd een prachtige tijd. Een periode waarin je échte vrienden blijkt te hebben, ook al zijn dat personen die je van tevoren niet in dat rijtje zou scharen.
De band met mijn moeder werd nog hechter dan die al was. Mijn collega werd, behalve mijn nieuwe beste vriendin, ook mijn ‘kankerscharrel’. Zo noemden we elkaar, na onze sexcapades op mijn bank.
Voor de heren onder de lezers; we hebben twee dagen en nachten lang elkaar liggen likken, vingers in elkanders kont gestoken en we zijn vooral vele malen spuitend klaar gekomen. Een en ander is gefilmd en wordt binnenkort op internet gelekt.
Voor de dames onder de lezers; nadat we ‘intiem’ waren, zijn we schaamtevol verder gaan Netflixen. We hebben er nog uitgebreid om gelachen en er serieus over gesproken. Maar we zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat we ons slechts hadden laten leiden door de dynamiek van het moment.
Nu is de tijd aangebroken om terug te gaan naar het ziekenhuis. De uitslag van de scan en de diverse histologische laboratoriumonderzoeken. In hoeverre is de kanker uitgezaaid? Wat wordt mijn nabije, en wat mijn verre toekomst? Héb ik een verre toekomst? Of zal ik de boekjes in gaan als die actrice die helaas veel te vroeg van ons is heengegaan?
Samen met mijn moeder onderga ik weer dezelfde behandeling; via de wasserette en de dienstlift naar het kantoor van de arts, om de paparazzi te ontwijken. Vol spanning zitten we te wachten. Mijn moeder houdt het niet meer; ze dept elke minuut haar vochtige ogen droog. Ik staar strak voor mij uit. Mijn hele lichaam voelt stijf aan. Elke spier staat gespannen.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de arts zijn kantoor binnen komt.
Dan gaat de deur. “Excuses dames, ik had een slecht nieuws gesprek.”
Voordat hij de deur sluit, zie ik een man en een vrouw huilend en in elkaar verstrengeld door de gang lopen.
bron: pixabay.com
Like maar niet leuk. Sterkte