Nadat de arts de deur gesloten heeft, gaat hij in zijn bureaustoel zitten. Hij buigt zich wat voorover en sluit zijn handen in elkaar. Alsof hij alvast gaat bidden. Zijn hoofd helt wat naar voren en hij kijkt mij, over de glazen van zijn bril heen, recht in de ogen.
“Om maar meteen met de deur in huis te vallen; de scan was positief.”
Die laatste paar woorden, ik ga ze op mijn lijf tatoeëren, ik zweer het je. Bijna val ik flauw, zoveel impact hebben die vier woorden. Een positieve uitslag betekent dat ik behandelbaar ben. Dat ik niet vroegtijdig kom te overlijden. Oké, ik zal nog steeds een heftige tijd tegemoet gaan, met chemo en zo, maar de boobies blijven en ik ga niet dood. Beter dan dat kunnen mijn kaarten niet geschud worden.
Als ik even naar mijn moeder kijk, zie ik hoe ze ter plekke instort. De spanning van de afgelopen periode komt er uit. Een doosje met tissues wordt door de arts naar mijn moeder geschoven en hij houdt respectvol zijn mond. Zijn ogen zijn neergeslagen.
Ik pak mijn moeder vast. Nu is het mijn beurt om te troosten.
Maar mijn moeder vermant zich. “Niet nu,” mompelt ze en ze kijkt de dokter weer aan. “Niet nu,” zegt ze nog maar een keer.
Nadat de dokter heeft nagevraagd of het echt wel gaat, vertelt hij verder.
De kanker is niet uitgezaaid. Goed te behandelen en zeker niet levensbedreigend. Hij zal een behandelplan opstellen. Ik moet er rekening mee houden dat ik voor langere periode niet zal kunnen werken. Wat voor mij als ZZP-er best wel een dingetje is. Hoewel ik de afgelopen jaren voldoende heb gespaard om het minstens twee jaar vol te houden.
Gek, hoe dat werkt. Hoe ik nu ineens praktisch en bijna zakelijk aan bezig ben. Met de dokter bespreek ik mijn behandelplan alsof het om een contractbespreking gaat. “Ik wil dit en dat best doen, maar dan skippen we deze.”
Een half uur later rijdt de taxi ons naar mijn huis.
“Mam?”zeg ik op de achterbank, “zal ik je trakteren op een weekendje weg? Mama-dochter-tijd. Lekker naar een spa en veel en goed eten. Ontspanning. Wat jij?”
Nog geen week later zitten we in het vliegtuig. Het weekend is een week geworden.
Daarna zal de behandeling beginnen, welke ik in alle rust zal ondergaan.
En hier eindigt ook mijn verslag over mijn kanker. Ik ga mijn tijd besteden aan datgene wat het allerbelangrijkst is: leven! Want écht leven is pas echt van levensbelang.
bron: pixabay.com
Zo blij voor jou!!!