“Waar had jij ook alweer leren snowboarden?” vraagt mijn vriendin over de app. Ik stuur haar wat informatie terug en direct bedenk ik mij dat ik zelf ook nog een afspraak met de skischool wilde maken.
“Ah, wat grappig dat je er over begint. De wintersport komt inderdaad met rasse schreden dichterbij en ik wil mijn techniek nog wel wat verbeteren,” app ik er achteraan.
“Tof!! Ik ook, maar dan om mijn ski-techniek op te krikken. Zullen we samen gaan?” krijg ik terug. Zo komt het dat we midden in de week afspreken bij de indoor ski- en snowboardhal een dorp verderop.
Het is overigens alweer zes jaar geleden dat ik besloot te leren snowboarden. Een keuze die mijn vakantieleven drastisch op zijn kop heeft gezet. Mijn eerste ervaring met snowboarden was op zo’n rollende mat. Een eindeloze berg, die mij bij les één al liet weten dat er niet met hem te sollen viel. Ik kwam er al snel achter dat ik spieren had waar ik het bestaan niet vanaf wist. Deze mat was zes weken lang een marteling. Iedere keer kwam ik gebroken thuis en had minstens drie dagen last van spierpijn. Ik hield vol. Het was lang geleden dat ik zoveel voldoening haalde uit het leren van iets nieuws.
De volgende uitdaging was om al het geleerde in praktijk brengen. Mijn obsessie sloeg langzaam om in een nieuwe hobby waar ik iedereen in meesleepte. Ik bracht nog ettelijke uren door op een indoor skibaan. De spierpijn werd minder. Evenals het vallen en opstaan. En, oh wonder, ik kreeg het zowaar onder de knie. In de vakanties die volgden was het vooral veel ‘doen’. Ieder jaar ging het beter en soepeler.
Maar dit jaar wil ik echt optimaal van mijn vakantie genieten. Zonder er eerst weer in te moeten komen. En dat brengt mij dus weer terug op die eindeloze berg.
“Zo, dus dit is het? Waar is de foampit voor als ik gelanceerd word?” vraagt mijn vriendin sceptisch zodra ze de ronddraaiende matten ziet. Ik schiet in de lach.
“Die gasten zetten de baan direct stil als je valt.”
“Weet je dat wel heel zeker?” Ze kijkt mij bedenkelijk aan. Niet veel later worden we geholpen en krijgen ik mijn board en zij haar ski’s. De instructeur komt zich voorstellen en onze les kan beginnen.
De skiërs mogen eerst. Mijn vriendin staat eerst wat onwennig op de baan, maar al snel heeft ze het ritme te pakken. Eerst komt het remmen aan bod. Daarna volgen er diverse oefeningen om van links naar rechts op de baan te kunnen schuiven. Na 10 minuten wordt er gewisseld en mogen de boarders.
Even ga ik zes jaar terug in de tijd. Ik voel mij stuntelig, houterig en sta allerminst charmant op mijn plank.
“Sneeuw is toch wat anders dan deze mat he?!” grinnikt de instructeur. Gelukkig heeft hij het beste met mij voor. “Wanneer het hier goed gaat, is de sneeuw appeltje eitje!” De “bar” mag ik vooral niet vastpakken. “Die is er op de berg ook niet!” roept hij. Verder moet ik veel meer relaxen. Want, “boarders zijn relaxte gasten!” De rest van het uur wisselen de skiërs en boarders elkaar af. Het lukt ons steeds beter de aanwijzingen op te volgen.
Aan het einde van de les, die maar een uurtje duurt, zijn we alle twee verrot kapot. Mijn t-shirt zit vastgeplakt aan mijn rug en ik sta te trillen op mijn benen. Zo relaxt als ik kan, strompel ik naar de bar. Eerst wat drinken! “We moeten echt nog een volgende les plannen, anders wordt dat niks met dat relaxt de piste afschommelen,” puf ik. Werkelijk eindeloos, die berg.
bron: pixabay.com
