Terwijl ik mijn Ouwe meuk is ook leuk!-lijst bijwerk, merk ik opeens op dat ik al bij de A de mist in ging. Alanis Moriset en Alison Moyet horen natuurlijk bij de M en niet bij de A! Geagiteerd haal ik meteen de hele krat met cd’s overhoop (die ik uiteraard in staande volgorde vanuit de kast heb overgejast in de krat), om te checken of er meer van dat soort omissies zijn. Nou en of. Hoe dat zo gekomen is, ik weet ’t niet meer. En ik loop ook tegen andere dilemma’s aan, voornamelijk met verzamelaars en albums die wel of niet op de dance-stapel horen. Het is een arbitrair rommeltje, waar ik vast nog wel vaker over zal prakkiseren, en ook nog wel van gedachte zal veranderen. Wie had gedacht dat het categoriseren van je cd’s zo’n toestand zou zijn?
Hoe dan ook, in de serie zijn we bij de D aanbeland, en dat is best een Dikke stapel. En een goeie stapel. Hoe moet ik hier nou uit kiezen? We hebben het hier wel over Del Amitri, Depeche Mode, Des’ree (2x), Dido, De Dijk en Duran Duran. Ga er maar aan staan. Dus ik doe het in tweeën en begin gewoon bij het begin.
Het Schotse Del Amitri is niet zo’n heel bekende band. In de jaren ’90 hadden ze in Nederland een zeer bescheiden hitje met Be My Downfall. Verder hebben ze hier geen deuk in een pakkie boter geslagen. Onbegrijpelijk wat mij betreft, hun album Change Everything is echt een parel, zit geen fout nummer tussen. Leuk weetje; een aantal foto’s in de cd-hoes zijn in en bij café Het Monumentje in Amsterdam opgenomen. Eigenlijk zou ik gewoon dit hele album willen laten horen. Maar voor nu kies ik voor The First Rule of Love.
Depeche Mode daarentegen kent iedereen, zo mag ik toch wel veronderstellen. Ik dacht eigenlijk dat ik behalve The Singles ’81-’85 ook Violator (met Personal Jesus en Enjoy the Silence) had, maar die laatste zal ergens onderweg bij een ex zijn achtergebleven, of zo. Een geluk bij een ongeluk, want het is sowieso lastig kiezen. Wat een wereldband is het toch.
Ik zocht eerst een live-versie van mijn keuze, maar het beeld was nogal slecht. Dus ik ga voor de lyrics-versie van Shake the Disease.
Zo komen we bij Des’ree, die ik weliswaar al een keer gehad heb, maar ik heb niet voor niks 2 cd’s van deze begenadigd zangeres: Mind Adventures en Supernatural. Waarvan de laatste veruit de favoriet is.
Bron: Eigen foto KvdS
Op de foto zie je een korte notitie van zo’n 20 jaar geleden, nadat ik de cd was vergeten bij mijn stamcoffeeshop. Lief hè! Ik zat graag bij Raymond om samen muziek te luisteren en een jointje te roken. Helaas ben ik hem uit het oog verloren, zoals de meeste mensen uit die tijd. Maar zijn krabbeltje heb ik altijd bewaard, net als een klein, silly cadeautje dat hij me ooit gaf. Herinneringen om te koesteren.
Het laatste nummer op dit album is een duet met Babyface (wie? Ja geen idee, who cares). Een geweldige cover van Fire, oorspronkelijk van Bruce Springsteen maar het bekendst van The Pointer Sisters (die ook nog aan bod komen, ooit). Maar deze versie vind ik zelf nóg leuker.
Zo, we zijn op de helft van de stapel en dat lijkt me voor vandaag wel even genoeg. Vrijdag deel 2.
