Bron: pixabay.com
Vandaag deel 2 van de Dikke D-stapel in de serie Ouwe meuk is ook leuk!
We trappen af met De Dijk en hun album Later Is Nu. Een cdtje (in een papieren hoes waardoor het lijkt op een single, maar het is toch echt een volwaardig album) waarvan ik geen idee heb hoe ik eraan kom. Ik vind De Dijk een fantastische band, pioniers in het Nederlandstalige genre, maar ik heb nooit iets van ze gekocht. Dus ik zal het wel ergens cadeau bij hebben gekregen. En ik moet eerlijk bekennen dat ik hem (denk ik) nooit gedraaid heb. Maar een paar nummers heb ik natuurlijk wel eens voorbij horen komen. De Dijk is alom aanwezig op radio en tv, en terecht. Hun muziek is eigenlijk altijd goed, met eenvoudige doch aansprekende teksten en een heel eigen, herkenbaar geluid. Ik heb (nog) niet het hele album afgeluisterd, waar overigens geen grote hits op staan, behalve een live-uitvoering van Niemand in de Stad.
Maar de titelsong Later Is Nu, vind ik ook de moeite waard. Vooral vanwege de prachtige tekst:
Later bestaat niet
Je weet hoe dat gaat
Later, dat gaat niet
Later is te laat
Dus doe hoe je zelf wilt
En neem je besluit
Denk je het te weten
Kom ervoor uit
Laat ze niet raden
Naar wat je bedoelt
Laat ze het weten
Hoe jij het voelt
Dido (No Angel) sla ik even over. Ooit verfrissend en nieuw, nu vind ik haar vooral saai. Dus we skippen meteen door naar Duran Duran (dubbel D!).
Na Doe Maar (hé, nog een D…maar geen cd…) was Duran Duran mijn tweede puberale muziekliefde. Ik was 13 toen The Reflex en Wild Boys uitkwamen, en wat was ik onder de indruk! We hadden MTV en die geweldige filmische clips waren destijds nog best een nieuwigheid. En ja, ze waren nóg aantrekkelijker voor pubermeisjes dan de heren van Doe Maar.
Datzelfde jaar kocht ik – op vinyl uiteraard; de eerste cd zag ik pas 3 jaar later – het album Arena. Een live-registratie waarbij ik gelijk kennis maakte met hun eerdere hits, die aan me voorbij waren gegaan, wegens dat ik nog een bakvisje was, dat net de Dolly Dots (hé…) was ontgroeid en Doe Maar zo hevig adoreerde dat er nauwelijks plaats was voor iets anders. Tot Duran Duran dus. Ik denk dat Arena mijn tweede LP was, na 4us van Doe Maar. Ik zal er vast lang voor gespaard hebben.
Al mijn vinylplaten zijn ooit ergens achtergebleven, bij een van de tig verhuizingen in mijn leven (zoals zoveel dingen, op een gegeven moment ben je het zat om alles mee te slepen…al heb ik van die platen natuurlijk wel spijt). De cd die ik nu van de heren in bezit heb is de voorganger Seven and the Ragged Tiger. Die begint met The Reflex en eindigt met The Seventh Stranger.
