Bron: Wikimedia Commons – auteur Masahiro Sumori
Ik zou nu natuurlijk best vals kunnen spelen, en bijvoorbeeld helden als Faithless en Al Green kunnen opvoeren, maar feit is dat ik geen Ffen en geen Geetjes in mijn cd-collectie heb. En ik ben echt niet vies van een beetje vals spel, maar als ik daar in de serie Ouwe meuk is ook leuk! aan begin, is het einde zoek. Er rest mij dus niets anders dan verder te gaan met de H, en dat brengt ons bij Jeff Healey.
Wie? Ja ik kan me voorstellen dat je nog nooit van hem hebt gehoord. In de vaderlandse hitparades heeft hij nooit veel klaargespeeld. In rock- en blues-kringen was hij eind jaren ’80 echter een fenomeen. Je zou hem kunnen kennen van zijn rolletje in de film Road House, met Patrick Swayze. Healey speelde de voorman van de huisband in de bar waar Swayze orde op zaken moest stellen. Geinige film wel, met veel aso-volk, bar fights en bier gooien (die in veiligheidshalve in een kooi zit, wegens dat bier gooien).
Ik zag hem dat jaar op Pinkpop. Niet dat ik me daar veel van herinner, ik was de hele dag knetterstoned en ’t was nog bloedheet ook.
Anyway, Jeff Healey was een bijzondere artiest. Niet gewoon blind, maar zonder ogen, die op eenjarige leeftijd verwijderd moesten worden omdat hij kanker had. Toch begon hij als kleuter al met gitaar spelen, en ontwikkelde zijn eigen stijl door het ding op zijn schoot te leggen (hoewel hij soms ook opstond, wat er best spastisch uit zag, maar juist daarom ook weer bijzonder). Zijn hele leven stond in het teken van muziek. Hij had een prachtige stem en speelde weergaloos gitaar, schreef zelf nummers maar heeft ook veel toffe covers gemaakt. In het kleine wereldje van grote blues- en rockartiesten werd hij vaak uitgenodigd om mee te spelen.
Hij overleed al op 41-jarige leeftijd, alsnog aan kanker. Hij werd postuum nog diverse malen geëerd met prijzen en de vernoeming van een park in Toronto tot Jeff Healey park.
Ik heb 2 cd’s van hem (eigenlijk The Jeff Healey Band); See the Light en Hell to Pay.
Van See the Light, en uit de film Road House: Confidence man
Van Hell to Pay, een cover van The Beatles (en beter dan het origineel!): While My Guitar Gently Weeps
Bonus (niet uit mijn collectie dus, hoewel ik zou zweren dat ik Stevie ook had, maar die zal wel weer ergens achter zijn gebleven): Jeff Healey en Stevie Ray Vaughn met Look at Little Sister
