Wie de serie A Handmaid’s Tale heeft gezien of het gelijknamige boek van Margaret Atwood heeft gelezen, had vast net als ik met regelmaat een gevoel van ongeloof én herkenning. Enerzijds is aan onze kant van de wereld zo’n totalitaire onderdrukking van vrouwen ondenkbaar, terwijl veel situaties ook griezelig de werkelijkheid benaderen.
Bizar ritueel
Een van de situaties die ik bizar vond, was het ritueel bij de geboorte van een een baby. Alle vrouwen uit de omgeving verzamelden zich rond het bed van de hoogzwangere dienstmaagd (de ‘Handmaid’). Er werd gebeden en gezongen en op dat moment stond de dienstmaagd in het middelpunt van de belangstelling. Uiteindelijk moest zij haar kind echter afstaan aan het echtpaar waar zij toe ‘behoorde’ en werd ze weer gereduceerd tot niks. Compleet onwerkelijk leek die situatie, totdat ik dit artikel in het Parool las.
Mother’s Blessing
Maar, blijkbaar is het tegenwoordig een trend onder hoogzwangere vrouwen om een vergelijkbare scène uit te voeren, gemixt met wat elementen uit Doornroosje, of moderner, Maleficent. De naam? Een Mother’s Blessing. Vrouwen plaatsen zich vrijwillig in een soort van zweverige uitzonderingspositie tijdens een, naar mijn idee, griezelig ritueel. Weliswaar vóór de bevalling, vergelijkbaar met een babyshower en niet tijdens het moment suprême, maar toch. En wij ons maar verbazen dat mannen ons als vreemde wezens zien. Iets wat ik na vandaag dus echt totaal begrijp.
Alleen vrouwen zijn welkom. Mannen zijn uit den boze, want slechte energie. Dat ze destijds goed genoeg waren om hun zaad te lozen, vergeten we voor het gemak maar even. De zwangere vrouw is tijdens het ritueel de heuse Koningin en de overige vrouwen worden voor de gelegenheid omgedoopt tot de ‘tribe’. De tribe overlaadt de Koningin onder het ‘genot’ van zweverige muziek en stinkende geurende oliën met liefdevolle aanrakingen (alleen dat al; Blijf-Van-Me-Af!). Natuurlijk wél pas nadat iedereen met ’t perineum op een kussen is geland (geen idee wat dat is, maar het klinkt pijnlijk).
Bron: Pixabay.com
Boze Fee
Er worden kaarten gelezen en – komt ie – wensen op kaartjes geschreven. Het zal aan mij liggen, maar ik zie dan alle oude en moderne versies van de boze fee verschijnen. Stel nou dat dit niet gewoon een bevlieging van wat doorgesnoven hipsters is, maar het ritueel écht blijkt te werken? Dan ben je dus mooi klaar als er een afvallige jaloerse heks in je tribe zit, die jou na de bevalling een verzameling aambeien toewenst, of erger, een huilbaby. Of allebei! Niks geleerd van die sprookjes?
Geen cadeautjes
Ik lees niks over cadeautjes. En dat is nou net het enige wat babyshowers draaglijk maakt, wat mij betreft. Verplicht een middag domme spelletjes doen en samen giechelen. En dat zónder drank, want dat mag je niet als aanstaande moeder. Dan is het toch fijn dat je na afloop achterblijft met rompertjes en luiers en als je vriendinnen heel lief waren, ook nog wat voor jouzelf. Na een Mother’s Blessing blijf je achter met een stinkend huis, een kaars en wat kaarten met dubieuze wensen.
Mijn tijd
Hoe dan ook, ik hoop van ganzer harte dat de QueenMamas allemaal hun eigen broedsel op mogen voeden en hun tribe louter goede wensen uit. Maar heel eerlijk gezegd ben ik blij dat ik al bijna 15 jaar moeder ben en dit in mijn tijd niet bestond. Behalve dan bij de Indianen blijkbaar, want daar schijnt het vandaan te komen. Ik denk namelijk dat ik de tribe-leden met z’n allen stante pede hun wigwam in gewierrookt had. Om er nooit meer uit te komen.
Je meent het, ongelofelijk…