bron: pixabay.com (painting by Grant Wood, CC0)
Realityshows over de liefde zijn echt mijn lievelingetjes. Noem me een voyeur of ramptoerist, I don’t care. Het blijft gewoon mooi om te zien hoe mensen worstelen met de liefde. Gelukkig kun je tegenwoordig geen zender opzetten of je stuit op een programma wat over dit onderwerp gaat; Married at first sight, First dates, The Bachelor, Ex on the Beach, het gáát maar door.
De Amerikaanse shows zijn natuurlijk he-le-máál hy-ste-risch! Ik heb laatst de nieuwste Netflix-hit Love is Blind gebinged, waar uitgegaan wordt van het principe dat liefde daadwerkelijk blind is. De mens gaat normaal gesproken af op het uiterlijk van de ander en staat dus niet meteen open voor het karakter van die persoon. In deze serie daten de kandidaten zonder elkaar te zien. Ze zitten namelijk elk in een andere ruimte met tussen hen een ondoorzichtige muur.
En wat denk je: al na twee dates volgde ’t eerste zoetsappige “I love you!”
What the actual f.ck!?
Ik snap dat het intens is, maar hou die liefdesbetuigingen nog even voor je, alsjeblieft?! Maar goed, naar mij wordt niet geluisterd, dus we zien hoe 5 koppels elkaar de liefde verklaren en daarna ten huwelijk vragen. Natuurlijk… Waarom niet, tenslotte; het is maar een huwelijk!
Na diverse aanzoeken waar de dramatiek van afspat en de tranen ruim stromen, volgt de eerste ontmoeting in real life. De kandidaten zijn stuk voor stuk enorm aantrekkelijk, dus je weet dat er geen al te grote teleurstellingen zullen zijn. Ik had het spannender gevonden als ze dat niet waren, want dan krijg je pas prachtige taferelen bij de onthulling! Gelukkig zijn ze wel heel Amerikaans, dus borderline-gek. Vooral de vrouwen. Jaloers en dramatisch, met bergen irrationeel gedrag, gegil, gekrijs, gehuil en bezopen uitbarstingen… moet ik doorgaan?
Tempation Island is het andere uiterste. Wat voor een kronkel heb je in je hoofd als je als koppel besluit om mee te doen met een programma dat bedacht is door een duivels productieteam, met maar één doel: je relatie naar de kloten helpen. Ik begrijp het niet! Misschien is het dat generatiedingetje wat me parten speelt… Of zou het gewoon mijn gezonde boerenverstand zijn?
Over boerenverstand gesproken: Boer zoekt Vrouw. We weten inmiddels dat boeren dol zijn op demonstreren en de Nederlandse wegen blokkeren met hun tractoren. Ik geloof niet dat de terroristische tak van de beroepsgroep erg liefdevol is, maar deze boeren zijn gelukkig nog wel ouderwets op zoek naar liefde.
Ik heb de tweede aflevering teruggekeken en er zit nog steeds een piep in mijn oren van het gegil van de enthousiaste dames die gekozen werden. Tot zover de Hollandse nuchterheid! Waarom zo uitzinnig? Het zijn gewoon doodnormale boerenmannen die waarschijnlijk niet eens weten wat Instagram is, laat staan dat ze Instagramwaardig zijn! De boeren mochten speeddaten met de 10 uitverkorenen en daarna 5 gelukkigen uitkiezen, met wie ze dan de week daarop gaan daten. Needless to say dat het ongemak van het scherm spatte.
De enige boerin van het gezelschap werd in een koud weiland geplant. Aan een tafeltje met twee stoelen en een kookwekkertje. Ze was enorm chagrijnig. Ongetwijfeld vervloekte ze haar kledingkeuze: een kittig kokerrokje is niet fijn op een akker. Tot overmaat van ramp zag ik 10 verlegen jongetjes in plaats van ‘echte mannen’, waar ze eigenlijk naar op zoek was. Nul match.
Nee, dan (Friet)boer Geert-Jan, die had het beter bekeken! Hij zat lekker comfortabel in de opkamer met een schaal mandarijntjes op de tafel als ijsbreker (“Zal ik een mandarijntje voor je pellen?”).
Voor krullenbol Bastiaan waren zelfs twee dames in komen vliegen. Dan zit je dus in een zonnig land en kijk je online naar ‘Uitzending Gemist’. En zie je een man die met zijn hond in de koude Zeeuwse zee dartelt. Wat doe je dan? Iedere normale vrouw klapt dan de laptop zonder pardon dicht, pakt nog een sex on the beach en geniet van de ondergaande zon die langzaam in de zee zakt. Niet deze dames.
Snap ik dat? Nee.
Jan is eigenaar van een zorgboerderij en trekt zowel jonge als ook oudere vrouwen met een moedercomplex aan. Zo’n lieve jongen, zo lief voor zijn medemens, daar op die boerderij. En Geert is de casanova van het seizoen. Hij is op zoek naar de wauw-factor en betovert de vrouwen met zijn indringende blauwe ogen, zijn slepende Brabantse accent en zijn geflirt. Hier komt ellende van, geloof mij.
Gekke Amerikanen, jonge onbezonnen mensen zonder verstand en nuchtere boeren op zoek naar liefde. En wij mogen meegenieten. Ik hou d’rvan.
bron: pixabay.com
