SPOILER ALERT:
mocht je de serie waar ik het in deze blog over heb, zelf nog willen kijken, besef dan dat deze blog een hoop spoilers bevat.
bron: pixabay.com
Gisteren kakelde onze Betty al kort over de Netflix-serie ‘Love is Blind’. En ik dacht: hm, die real life soap moet ik dan ook maar eens bekijken. Waarom? Omdat ik mijn lief ook op dergelijke ‘blinde’ wijze leerde kennen. Er zijn wat parallellen, zeg maar.
No sight, just sound
De serie volgt een 13 mannen en 16 vrouwen die elkaar in de eerste afleveringen enkel via stemgeluid leren kennen. Tien dagen blind speeddating to the max. Ze praten c.q. daten met elkaar achter een blinde muur; in een apart hokje (een “pod”), met een geluid doorlatend scherm ertussen. No sight, just sound. De bedoeling is dat ze door praten verliefd worden, er koppels ontstaan en deze zelfs 6 weken later met elkaar trouwen.
Het concept stoelt op de vraag: is liefde écht blind? Kunnen mensen intens verliefd op elkaar worden zonder elkaar ooit gezien te hebben? Zó verliefd zelfs, dat ze elkaar ten huwelijk vragen en anderhalve maand later daadwerkelijk met elkaar trouwen? Ongezien? Volgens dit ‘experiment’ kunnen die Amerikanen dat maar wat goed. Tenminste, zo lijkt het aanvankelijk. Zoals Betty al zei: de I love you’s vlogen op dag drie al door de geluidsmuur. Dat vond ik – eh – wat snel, maar goed.
Team
Ik leerde mijn eigen lief ook out of the blue via Facebook kennen. Allebei in een meer dan moeilijke levensfase. En de klik was er meteen. Ongezien. We chatten, praatten, twitterden over alles. Snapten elkaar. Hadden een berg aan gemeenschappelijke interesses én dezelfde humor. We bespraken alles, ook de allerdiepste gevoelens en onzekerheden. En we werden verliefd. Het was inderdaad dat soulmate-gevoel waar de kandidaten het in de serie ook een aantal keren over hebben. En dat gevoel is het nog steeds. Bij ons wel. Elkaar in real life te zien, was natuurlijk spannend, maar eigenlijk deed het er al niet meer toe: het was enkel de bevestiging van wat ik al wist: deze persoon hóórt bij mij. En ik bij hem. Team.
Als je iemand leert kennen zonder diegene te zien, word je verliefd op hóé iemand is, op de persoon zelf. Niet op het uiterlijk. Het is een puur emotionele, geestelijke verbondenheid.
Maar goed, het fysieke mag niet onderschat worden. Daarom leren de kandidaten elkaar, na de eerste ontmoeting face to face in de studio, ‘lichamelijk’ kennen op een tropische bestemming (Grand Velas Resort, Mexico, daar wil ik ook wel een keer heen *zucht*). En dan blijkt dat er voor ‘een leven lang samen’ toch véél meer nodig is dan een aanvankelijke, heftige verliefdheid op basis van een paar gesprekjes. De rest moet immers ook kloppen.
Perfect people
Nu klopt het bij alle kandidaten optisch helemaal; zowel de mannen als de vrouwen zijn stuk voor stuk zeer appetijtelijk. All perfect bodies and faces (even afgezien van het feit dat alle mannen een baard hebben, ieuw, maar daar kijk ik wel doorheen). De visuele schok, na 10 dagen blind speeddating en aanzoeken doen, was dus niet al te groot; een en al ‘wow’ en ‘you’re soooo beautiful!’. Maar in aflevering 3 wordt al snel duidelijk dat een paar vrouwen toch wat terughoudender zijn; ze willen – oh verrassing – niet direct seks. Dit in tegenstelling tot de heren (goh), die geduld moeten hebben tot het vrouwtje ook bereid is.
In aflevering 4 barst de eerste bom al: een man bekent dat hij bi- ofwel panseksueel is; hij wordt verliefd op een ‘persoon’, ongeacht man of vrouw. Zelf noemt hij dat “fluid”. Zijn aanstaande vrouw is echter zó overdonderd van zijn vloeibare staat van seksualiteit dat het paar stante pede een gigantische ruzie krijgt over eerlijkheid en oprechtheid in de relatie (die net twee weken oud is, maar goed). Haar conclusie: hij had dat véél eerder moeten zeggen. Cocktails vliegen in gezichten, “Fucking bitch” en “Fuck you!”, “No fuck you!” worden luidkeels over het zwembad uitgeschreeuwd en verlovingsringen in het water geworpen. Relatie 1 is op de Mexicaanse klippen gelopen. Finito.
Any sex yet?
Eén dame (34) blijft opvallend terughoudend. De rest heeft inmiddels toch wel een keer seks gehad (and bragging about it) maar zij twijfelt of het allemaal wel helemaal is zoals ’t moet zijn. (Nee muts, dit is niet zoals het moet zijn, dit is onnatuurlijk!). En dan is ze stiekem ook nog eens verliefd op een andere kandidaat. Haar eigen verloofde, een 10 jaar jongere fitnesscoach, snapt er niks van en is dan ook hevig gefrustreerd. Begrijpelijk.
Andere dames vragen wederom voortdurend naar de gedachten van hun gloednieuwe allerliefste. “Wat denk je, schat?” en “Je bent zo afwezig, wat gaat er door je hoofd, liefste?” of “Wat ben je stil, waar denk je aan, honey?” Om moe van te worden. En als de man in kwestie dan niet meteen (en op de juiste wijze) antwoordt, krijgt hij het verwijt dat hij de vraag ontwijkt, niet open genoeg is, niet luistert, oppervlakkig is. Sjonge, vrouw versus man all over again.
Conclusie: als puntje bij paaltje komt, is het toch altijd de vraag of de persoon die jij van binnen bent, voldoende is voor de ander. Voldoende voor een langdurige relatie. En daarna volgt de vraag of je ook werkelijk helemaal jezelf kunt zijn én durft te zijn bij de ander in het alledaagse leven. Vaak blijkt na een tijd dan toch dat dat niet het geval is.
Liefde is… níét blind
Uiteindelijk zijn 2 van de oorspronkelijk 8 verloofde koppels daadwerkelijk getrouwd. Van de 16 mensen die blind dolverliefd op elkaar werden, zijn er 4 met elkaar in het langetermijnbootje gestapt. Twee paren waar de klik al na het blind geluids-daten goed genoeg was om écht voor elkaar te kiezen. Eén koppel heeft nog wel steeds een relatie met elkaar, maar is uiteindelijk niet getrouwd. De overige vijf paren zeiden “Thanks, but no thanks” op het moment dat ze elkaar nader zagen en beter leerden kennen. Ze verloren de vlinders in de buik en poofff, alle liefde was in één klap dood.
Het hele experiment was in mijn ogen zo stereotype, zo overdreven, zo cliché en zo – gevoeld – onnatuurlijk. Truly American. Bottom line is dat ze allemaal worstelden om de “pod-person”, degene die ze aanvankelijk enkel emotioneel leerden kennen in de cabines, te matchen met de real-life persoon. De voorstellingen die ze van elkaar hadden, bleken in het ware leven toch niet helemaal te kloppen. Niet voor allemaal in ieder geval.
En dat is wat liefde is: niet enkel blind. Je leert iemand niet in drie dagen kennen. Niet werkelijk. De koppels in de serie hadden weliswaar meteen lief in hun hoofd, maar nog lang niet in hun hart.
Liefde is juist het tegenovergestelde van blind. Liefde is heel goed kijken naar elkaar, mentaal én fysiek. En het is elke dag weer waarderen wat je dan ziet en blij zijn met wat je voelt. Dán heb je pas echt lief.
bron: eigen foto (YA)
