Ik ben mentaal murw. Virusmoe. In coronacoma. Ik heb de over elkaar heen buitelende ‘nieuwsfeiten’ zo in me opgezogen dat ik psychisch eronder bezweken ben. En ja, dat deed ik mijzelf aan. Het hele gedoe heeft dan ook enorme impact op mij persoonlijk: ik zit hier in Oostenrijk bijna duizend kilometer verwijderd van de mensen die ik liefheb. Mijn lief, mijn ouders, zus, familie, vrienden – noodgedwongen zit eenieder in eigen land. En ik heb geen uitzicht, geen bekend tijdstip, waarop ik hen weer zal zien. Niks om naar uit te kijken, dus. Op dit moment vind ik het hebben van een lange-afstands-LAT-relatie in ieder geval ontzettend klote. Gelukkig heb ik mijn kinderen nog hier.
Zorgen op afstand
Daarnaast maak ik mij toch best wel zorgen om mijn ouders (beide 75+ met ziektegeschiedenis), maar weet ik niet eens of ik naar Nederland kan als er iets is. Dus ja, het heeft enorme gevolgen voor mijn psyche. Daarom heb ik mijzelf nu maar in mediale quarantaine gezet. Ik kijk enkel ’s ochtends en ’s avonds nog even het nieuws, zodat ik op de hoogte blijf van eventuele nieuwe maatregelen (hoewel er nu niet veel meer bij zal komen, denk ik; de lockdown is hier al compleet, inclusief gesloten grenzen). Maar bovenal wil ik mij vanaf nu concentreren op het positieve dat deze hele coronacrisis óók met zich mee kan brengen. En positiefs is er. Heel erg veel zelfs.
Mensen doen ineens noodgedwongen een stapje terug, letterlijk en figuurlijk. De hele doorgedraaide samenleving verlangzaamt in rap tempo. En de eerste die dat merkt, is Moeder Natuur. Die kan zomaar ineens even op adem komen. De luchtkwaliteit verbetert wereldwijd (vooral ook in China!) en de CO2-uitstoot knalt omlaag. Misschien wel tachtig procent minder vliegverkeer, autoverkeer geminimaliseerd. Vrachtwagenchauffeurs kunnen ineens constanter én spaarzamer doorrijden (gassen om in te halen hoeft niet meer). Doorademen voor iedereen, dus.
Dierenlol
Ook dieren hebben weer meer ruimte. Zo mogen de pinguïns in het Shedd Aquarium in Chicago nu gewoon vrij rondlopen in het aquariumgebouw: er is immers toch niemand. En in de ‘Oregon Zoo’ mocht een baby-olifant de overige dieren bezoeken, tot groot vermaak. Te zien in deze tweet (+ reacties):
Penguins in the Amazon?! 🐧🌴
Some of the penguins went on a field trip to meet other animals at Shedd. Wellington seemed most interested in the fishes in Amazon Rising! The black-barred silver dollars also seemed interested in their unusual visitor. pic.twitter.com/KgYWsp5VQD
— Shedd Aquarium (@shedd_aquarium) March 15, 2020
In Venetië zijn er weer vissen te zien in de plots heldere wateren, nu de boten niet meer varen. Ook zwanen laten zich weer zien. In China zijn ineens weer vogelgeluiden hoorbaar nu er geen mensen meer op straat zijn. Bijen kunnen zich in alle rust weer voortplanten. Deze tijden zijn een zegen voor de natuur.
Fysiek op afstand, mentaal bij elkaar
Hoewel mensen zich fysiek (gelukkig) distantiëren, komen ze mentaal ineens veel nader tot elkaar. Wereldwijd. Allerhande mooie initiatieven ontstaan. Zo hadden we gisteren, in navolging van de spontane actie in Italië, in Nederland ook een klapinitiatief voor de zorgverleners (“Klap Corona de wereld uit”), de mensen waar iedereen nu op bouwt. In Spanje deden ze dat ook al. En elders vast ook.
Ik heb toch maar niet staan klappen in mijn Oostenrijkse achtertuin. Was me een beetje te maf, zo in mijn eentje; hier is die actie niet. En daarnaast helpt natuurlijk niks; betere betaling en daadwerkelijke ondersteuning (geleverde maaltijden tussen diensten, voldoende beschermend materiaal dat niet door Jan en alleman meteen gejat wordt, etc. etc.), maar een flinke blijk van waardering voor al die mensen onder druk in de zorg is natuurlijk nooit verkeerd.
Overal ploppen particuliere platformen en initiatieven omhoog om elkaar te helpen. Boodschappen doen en medicijnen halen voor ouderen. Posteracties zoals die in Groningen. Mensen die samen musiceren op hun balkons en voor de deur. Ondersteuning voor digibeten bij het opzetten van contact via videochatdiensten, zodat mensen elkaar tóch kunnen zien en spreken. Voedsel dat uiteindelijk wél netjes herverdeeld wordt. Zoveel onbaatzuchtige, menslievende initiatieven, die gelukkig méér dan opwegen tegen de breinloze brallers, de desinfectiezeep jattende aso’s en de panikerende hamsteraars.
Zij, die ons staande houden
Ineens wordt ook heel duidelijk welke beroepsgroepen werkelijk van levensbelang zijn voor het draaiende houden van onze samenleving. En dat zijn dus niet alleen zorgverleners die ik net al noemde; die staan sowieso op één, want aan de frontlinie.
Nee, dat zijn óók schoonmakers en vuilnisophalers (niet voor niks “manager welvaartsdiensten” genoemd), winkelpersoneel, leraren en kinderopvang, producenten van levensmiddelen (en wc-papier!!!), transportdienstverleners, thuisbezorgers , mensen in het openbaar vervoer, teamsoftwarebedrijven, mensen in de algemene voorzieningen (internet, betalingsverkeer, energielevering, watervoorziening etc.), ouderenverzorgers, politie en ja, zelfs bepaalde ambtenaren (o.a. burgerzaken, justitie). Oh, en de mensen van Netflix.
Momenteel worden vele van die beroepsgroepen chronisch onderbetaald; misschien komt daar nu ook wat verandering in. Want zonder hen wordt het klaarblijkelijk onmiddellijk een zootje. En dat feit wordt nu weer eens hartstikke duidelijk!
Boom voor online samenwerking
Ook een mooie ontwikkeling: hele nieuwe manieren van samenwerken worden gevonden. Online samenwerkplatformen boomen. En het werkt: inmiddels krijgt zoon les via Microsoft Teams en Moodle. Dochter heeft samen met een aantal klasgenoten een whatsapp-werkgroep opgezet. Ze leren elke werkdag van 10 tot 12 samen.
Thuiswerken boomt ook. Video-conferencing, Google Docs, Online teamworking. Ik werk al sinds tijden enkel ‘online’; voor mij maakt het geen bal uit waar ik werk. Maar ik werk hoofdzakelijk alleen of met z’n tweeën; online samenwerken in hele teams neemt nu óók een enorme vlucht, want pure noodzaak. Ook dat is retegoed voor ’t milieu! Wel hopen dat de cyberveiligheid en de stroomvoorziening in rap tempo mee ontwikkelt; als op dit moment het internet het ‘begeeft’ of de gevreesde blackout een feit wordt, is de ramp wel helemaal compleet. Daar maar even niet aan denken dan.
Minder oorlog?
Wat ook een fijne ‘bijkomstigheid’ is: de meeste ‘normale’ oorlogen liggen plotseling min of meer stil. Iedereen heeft nu wel wat beters te doen: veel te druk met virusbestrijding. We voeren nu met z’n allen oorlog tegen corona. De hele wereld steunt en zucht.
Iederéén heeft ermee te maken en voelt de impact. Allemaal in hetzelfde schuitje (op twee meter afstand, natuurlijk). Een prima oefening voor een ‘ernstiger’ virus (want ja, corona is kak, maar het kan echt nog vele malen erger, helaas). Maar kan het misschien ook een aanzet tot meer vrede zijn? Hoop doet leven.
Dit alles zou kunnen resulteren in een totale reset van onze overmatig economische en volledig doorgedraafde kapitalistische denkwijzen. Het zet aan tot bezinning: wat is nou écht belangrijk? En waar willen we staan als sociale, democratische maatschappij? Het intensiveert de gemeenschapsgedachte: ‘Als we dít rooien met z’n allen, kunnen we alles aan’. En het vergroot het saamhorigheidsgevoel, niet alleen in de afzonderlijke samenlevingen maar ook globaal. Iedereen vecht tegen hetzelfde.
Nu angst en recessie, straks een betere samenleving
Ja, we moeten er dwars doorheen. Met z’n allen. Eigenlijk kun je die hele coronavirusramp ook zien als een soort onvrijwillig sociaal experiment. Een stresstest die onze samenleving veel méér zal veranderen dan al dat gewauwel over CO2-uitstoot, over “maatschappelijke ontwrichting” of over Greta’s “Friday for Future”. Dit is een hele nieuwe strijd: vechten voor solidariteit op een veel kleinere schaal, voor de samenhang van gemeenschappen. Van buren, vrienden en familie, voor (klein) geluk in het nu.
Dat zweverige “in het moment leven” klinkt dus ineens zo gek niet meer. Mensen worden zich bewuster van hun levensinhoud, van al die vanzelfsprekendheden die ineens totaal níét vanzelfsprekend meer zijn. Een beweging van verbroedering, want niemand wint ’t immers in z’n eentje tegen de angst.
Mijd je sociale contacten niet; intensiveer ze via geheel nieuwe, creatieve wegen. Dus overweeg wat jij nu eigenlijk wil met jouw leven en wat je verwacht. Waardeer je allerliefsten (ook op afstand 😉 en respecteer je naasten. Want dit gaat voorbij. En dan? Op dezelfde manier doorgaan is dan waarschijnlijk geen optie meer.
Dit is gewoon het begin van een gloednieuw, werelds seizoen van GTST, want bedenk:
Alle goede tijden worden in slechte geboren.
bron: pixabay.com
