Natuurlijk moest Frank Boeijen in coronatijden ook een liedje schrijven; met zijn hese, melancholische stem kun je immers alle songs van deze godverlaten tijd naar coronaniveau opkrikken.
Maar toegegeven: het is een práchtig, gevoelig liedje. Daarom post ik ‘m vandaag maar in de muziekrubriek. Kunnen we samen even een traantje wegpinken bij de tekst: Het is stil op straat, niemand te zien, weg is iedereen, verlaten lijkt de stad. Nou, precies! Zo is het. Alleen mag je ‘lijkt’ vervangen door ‘is’.
En ter compensatie dan nog even deze:
