“Wat zit je te kuchen?” vraagt baas J. vrijdag opeens. Hij weet niet dat ik rook, maar dat op mijn werk achterwege laat (ja, ik kan dat gewoon). Dus ik zit altijd wel te kuchen eigenlijk, dat gebeurt nu eenmaal als je longen niet constant vol met teer gepropt worden, dan komt ’t er langzaamaan uit. Ik heb ‘m er nog nooit over gehoord. Ik ben verbaasd en geef een wat vaag antwoord over een kikker in mijn keel. Het duurt even voor het kwartje bij me valt; hij is bezorgd over ’t virusmonster. Baas M., nierpatiënt, werkt al de hele week thuis, op last van J. Met zulke kwetsbare mensen neem je natuurlijk geen enkel risico.
Maar ons bedrijf doet o.a. in ICT-infrastructuur, dus we hebben ’t juist behoorlijk druk met alle thuiswerkende klanten. Heerlijk! En het is fijn forenzen momenteel, met die lege metro’s. Ik heb de afleiding van werk ook echt nodig, en het liefst met een beetje aanspraak. Ik ben al zo’n huismus; die 3 dagen dat ik op kantoor zit zijn broodnodig voor mijn geestelijke gezondheid.
Het hoge woord eruit: thuiswerken!
Bron: pixabay.com
Maar halverwege de ochtend komt het hoge woord eruit: we gaan die middag vergaderen om te bespreken hoe we volgende week kunnen thuiswerken. Want J. is er gewoon niet gerust op (en had een vooruitziende blik m.b.t. de aangescherpte maatregelen die maandagavond bekend werden), dat reizen met OV, al die mensen die we onderweg tegenkomen, al die vieze deuren en knoppen die we aanraken.
Via Teams vergaderen we met baas M. Ik en mijn collega M. (andere M.) hebben geen camera, maar wel een headset, waardoor alles dubbel klinkt, omdat wij drieën in hetzelfde kantoor zitten. Raarrr.
Veel regelen
Hoewel ik er dus wel een beetje tegenop zie, is het duidelijk dat dit gewoon gaat gebeuren. We bespreken dat we elke ochtend beginnen met een remote teamsessie om de werkzaamheden door te spreken. Ik heb in dit bedrijf nog nooit thuisgewerkt en bedenk wat ik allemaal moet regelen. Het meeste is gewoon online benaderbaar, maar die manier van werken is heel anders dan ik gewend ben. Namelijk via Citrix inloggen op de werkomgeving, waarbij alles vrijwel hetzelfde werkt als op kantoor. Nu moet ik naar het Microsoftportaal om in mijn mail te kunnen en in onze Sharepoint omgeving. Ik moet Teams natuurlijk op mijn eigen laptop zetten.
I AM gebruiken we voor de telefonie op laptop en telefoon, waarmee de telefoontjes daarnaar toe worden gerouteerd, en je ook kunt zien wie wanneer in gesprek is enz. Signal, ons alternatief voor Whatsapp, is ook wel handig als desktop-app. Mijn laptop heeft alleen een wifi-adapter, dus ik moet het dock (met ethernetaansluiting) dat al een tijdje thuis ligt te verstoffen eindelijk installeren, zodat ik een snelle verbinding heb. Die vrijdag ga ik wat eerder naar huis om dat allemaal in te regelen. Onderweg verschijnt opeens overal op de informatieborden het bericht dat de metrodeuren nu allemaal automatisch open gaan…
Bron: pixabay.com
Dinsdagochtend even voor negen zit ik klaar. En verdomd natuurlijk, mijn camera doet het niet. Geen ramp, maar wel ergerlijk. Ik luister met een half oor naar alle technische gesprekken die door de ether vliegen terwijl ik zoek naar de oplossing. Ik kom er ook niet achter wat het probleem is, alles is goed ingesteld. Dat begint al goed…
Wordt vervolgd.
