bron: pixabay.com
75 jaar bevrijd, we stonden klaar om het groots te vieren, maar we zijn ineens niet meer vrij. De wereld is veranderd. Vele boeken en filmscenario’s zijn tot leven gekomen. Een mysterieus virus legt de hele wereld stil. Of nou ja, stil… We lijken allemaal harder te schreeuwen dan ooit. Waarschijnlijk omdat we afstand moeten houden en bang zijn om niet gehoord te worden.
Ik snap het wel. Ten eerste is het zo’n virus dat je werkelijk overal kunt oplopen en waarvan je niet weet hoe hard het jou te pakken neemt. Daarnaast ziet je hele leven er ineens compleet anders uit. Bovendien heb je geen idee wanneer het weer zal zijn zoals het was.
Ik denk automatisch aan Anne Frank. Hoe zij en haar familie ineens naar het achterhuis vertrokken. Op dat moment nog geen idee wat hun te wachten stond en hoe lang ze ondergedoken zouden blijven. Ze wisten alleen dat ze in hun eigen huis niet meer veilig waren en dat ze voorlopig niet meer naar buiten zouden kunnen.
bron: pixabay.com
Anne was pas dertien jaar oud, maar het leek alsof ze een stuk nuchterder naar haar situatie keek dan sommige volwassenen in het Achterhuis. Ik geef toe dat we het verhaal inderdaad alleen vanuit haar perspectief kennen. Maar op het moment dat het hele leven anders wordt, lijken mensen ineens veel meer hun best te doen om het toch maar zoveel mogelijk te laten lijken op het leven dat ze hadden. Dezelfde regelmaat, hetzelfde werk, hetzelfde eten en drinken.
Natuurlijk is de situatie nu heel anders, maar dezelfde mechanismen zie je nu ook gebeuren. Gelukkig is het nog niet zo ver dat we onze wc moeten ontstoppen, omdat we onze Jamie Oliver kookboeken als toiletpapier hebben moeten gebruiken. En wij hoeven niet direct voor ons leven te vrezen als wij ook maar één stapje buiten de deur zetten. Maar even een weekje stil staan en niks doen, lijkt niet te kunnen. Stilstand is paniek, is achteruitgang. Als het zorgpersoneel, supermarktpersoneel en andere ‘vitale beroepen’ ineens alle zeilen moeten bijzetten, dan moet iedereen dat, toch?
Het lijkt bijna alsof we met zijn allen bang zijn om vergeten te worden. Zelf word ik er ook in meegesleept. Zo snel mogelijk alle nieuwe creatieve ideeën uitvoeren. Zoveel mogelijk blijven doen wat ik al deed. Zoveel mogelijk mensen toch spreken, dan maar via Zoom of Skype. En ondertussen roept iets in mij: Kunnen we niet even gewoon genieten van het niets? Even ‘zijn’ met wat er is, met het niet weten. Waarom wordt die controledrang nog groter op het moment dat er iets ingrijpends gebeurt? Is het dan nog niet ingrijpend genoeg?
Wanneer dringt die oude wijsheid eens tot ons door dat we nooit alles onder controle hebben? Wanneer weten we eindelijk echt wat ‘in het nu zijn’ betekent? Hoeveel van die lessen hebben we nog nodig om eindelijk echt te gaan genieten van het moment? Misschien moet ik die online meditatiecursus maar gaan volgen, hij is nu gratis. O nee wacht, ik heb een online meeting over een half uur, dat red ik nooit.
75 jaar vrijheid, maar er zijn nog steeds teveel Anne’s op de wereld. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de recente documentaire ‘For Sama’. Misschien dat het ons in deze tijd iets makkelijker lukt om daar zo af en toe bij stil te staan. Naast alle inventiviteit om het gewone leven zoveel mogelijk voort te zetten. Gewoon is immers niet meer zo gewoon.
Onthaasten, nu het effectief kan…