bron: eigen foto (MN)
#1843 officiele gevallen / 20 doden / 184 hersteld
Ik sta klaar om weg te gaan, met mijn autosleutels in mijn hand en gewapend met plastic handschoenen, een spuitbus met ontsmettingsmiddel en een mondkapje. In Maleisië is de mondkapjesschaamte nog niet doorgedrongen.
“Mam, neem je nog een pot pindakaas mee?”
Kind nummer 1, dat allang achter zijn laptop had moeten zitten voor zijn online lessen, hangt over de trapleuning. Koptelefoon op en mobieltje in de hand.
Ik ben de al-ler-gemeenste moeder op de wereld volgens zoonlief, nadat ik hem zijn meest kostbare bezittingen heb afgenomen. Met mijn dovemansoren ingeschakeld voor zijn naderend protest, duw ik hem meedogenloos terug naar zijn kamer.
“En dóe iets!” brul ik naar een dichte deur. Leuk joh, thuis schooltje spelen.
#1845 officiële gevallen / 20 doden / 169 hersteld
Supermarkt
Het valt mee. Afgezien van aardappelen, pindakaas (helaas…) en brood is alles te krijgen. Ik neem nog gauw twee toiletrollen mee. Niet dat ik die nu nodig heb.
Bron: eigen foto (MN)
Als ik naar mijn auto terugloop, rennen er drie met mondkapjes vermomde Chinezen op mij af. Nog terwijl ik mijn spullen sta in te laden, staan er al twee aan mijn karretje te trekken. Ik duw het geval snel in de richting van de Chinees die mij het meest angst aanjaagt – een vrouw met een kort corona-kapsel en hoge hakken – en draai mij snel om. Te snel. De derde Chinees, die als laatste komt aansnellen, botst in volle vaart tegen mij op. Onze gezichten schieten rakelings langs elkaar heen en ik voel iets nats langs mijn wang strijken.
Niet alleen de twee vechtende Chinezen hoor ik hun adem inhouden, nee, de hele parkeergarage kijkt met grote ogen naar het schouwspel-dat-een-groot-taboe-is-in-barre-tijden. Ik duw de man, die met van angst uitpuilende ogen naar mijn plastic handschoenen en mondkapje kijkt, van mij af en duik onder een “Sorry, so sorry” de auto in.
#1951 officiële gevallen / 20 doden / 188 hersteld
Geen pindakaas!
Thuis aangekomen, nog steeds bijkomend van de Chinese klap, bereid ik mij er mentaal vast op voor om de kinderen weer naar hun kamer te schoppen. Thuis studeren? Dat zullen ze weten ook.
“Mam, wat is 40% van 70?”
“Mam, wat is onze Skypenaam ook alweer?
“Joh, wat ben je laat?!”
“Wat, geen pindakaas? Nou, lekker dan!”
Ja, je woont in Maleisië, hoor. Land van kipsaté en rijst! Alle vragen en opmerkingen negerend, prop ik alles in de koelkast.
“Getver, is dat snot op je schouder?”
Als ik mij omdraai, zijn de kinderen alweer verdwenen. Nog net zie ik kind nummer 2 naar boven schieten, mobieltje in de hand. Er niet op gerekend hebbende dat mama nog zó snel is – ja, áls ik boos ben… – kijkt zij verrast om als ik halverwege de trap haar mobieltje uit haar hand graai.
“Wat hadden we nou afgesproken?”
bron: eigen foto (MN)
“Sorry,” grijnslacht het mormel en maakt zich uit de voeten. Ik zie nog net in haar andere hand de rol koekjes, die zij uit de boodschappentas heeft gejat.
Coronation
Dat het pas half drie ‘s middags is, interesseert mij niets. Gewoonlijk drink ik doordeweeks niet, hoor. Behalve dan op donderdag en woensdag. En soms op maandag. Ja. Op dinsdag ook wel eens… En volgens mij hoort de vrijdag al bij het weekend.
Drank geneest alles en vast en zeker dus ook wel een virus. En als het niet baat, dan – ehhh – schaadt het ook niet, denk ik maar in mijn fatalistische overmoed. Ik heb een fantastische cocktail bedacht, die ik Coronation heb gedoopt. Het eerste glas smaakt fantastisch. Het tweede zo mogelijk nog beter. Dát moet ik testen, natuurlijk.
Wil iemand trouwens nog twee kinderen adopteren? Ze zijn volledig ingeënt, min of meer zindelijk en in bezit van alle technische leermiddelen die thuisleren tot een groot succes zouden moeten maken.
#2031 officiële gevallen / 21 doden / 199 hersteld
