Van ons, voor jullie, mannen.
Laat dat vrolijk maar zitten; dit jaar ben ik meer voor een “zalig” Pasen.
Zalig als in: een hele dag lang alleen maar in lekkere dingen zwelgen. Eieren, taart, zon, chocolade en wijn. Als niks helpt, helpt ’t nog altijd om je er gewoon ‘op z’n vrouws’ doorheen te vreten en te zuipen, toch?
En het heeft ook een voordeel, dat geïsoleerde Corona-Paasfeest in je eigen kot: maak je ook minder ruzie met de rest van de familie.
VROLIJK!!
Joepie.
Ja, die wil je! (wekelijks het beste in je mailbox)
"The pope affirms the existence of hell and its eternity." En dus som ik mijn zonden ook dit jaar mooi niet op. Ik slik ze in en blijf er met mijn dikke reet pontificaal bovenop zitten. Ik verval in ijzige paasstilte voor een gegarandeerd toekomstig verblijf in die geheel gasvrij verhitte verdoemenis. Lekker warm.
Een Beduusde, Bezorgde Burger. Dat was ik na woensdag 15 maart, de Dag des Oordeels. Overdrijven is ook een kunst, ik weet het. En toch, mijn gemoed somberde.
En dan ineens, arrête! Heb ik dat goed gezien? Komt er nu ineens een fallus voorbij? Nee, geen lopende, zotteke! Hij staat in een chocolaterie, achter het glas. Te lonken. Te pronken. Ik smelt. Hij gelukkig niet.
De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals. Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. "Mam, we moeten door..."
Ik heb een mol in mijn postzegelstadstuintje. Laat ik als vrouw dan ook maar meteen de spirituele zin daarvan gaan doorgronden. Een mol, hoe mooi!
Ik verlang soms een heel klein ietsiepietsiebeetje terug naar de beginperiode van Corona. Toen hadden we namelijk nog geen benul van de ramp die ging komen. Er was zon, rust, en ik ervoer een ongekende ruimte in mijn leven en hoofd.
